Ημερολόγιο αγώνα: Ο φόβος καί ο κίνδυνος της Θεοεγκατάλειψης

  Άκουσα (εδώ), για τήν θεοεγκατάλειψη. Είναι, από ότι κατάλαβα, η διακοπή τής συχνής αισθήσεως τής χάριτος του Αγιόυ Πνεύματος, κυρίως σε διανοούμενους αγωνιστές της πίστεως, πού άρχισαν να υπερηφανεύονται πώς έχουν τήν Χάρι στο τσεπάκι, και που την χρησιμοποιούν προς ιδίαν απόλαυσιν.

  Η θεοεγκατάλειψη θεωρείται ευεργεσία, διότι έτσι ο Θεός ωθεί τον θεοεγκαταλελειμμένο  σε αγώνα κατά της ιδιωτικής απόλαυσης της Χάριτος καί σε στροφή πρός την «ταπεινή κενωτική κοινώνηση». Δηλαδή, προς τον αγώνα για το άδειασμα από την φιλαυτία και την μεθ᾿ αυταπαρνήσεως αγαπητική διακονία του άλλου. Από ότι άκουσα, αυτές είναι σκέψεις του γέροντος Σοφρωνίου του Έσσεξ.

  Εγώ έχω αυτόν τον κίνδυνο.

  Άρχισα να επιδιώκω τήν απόλαυση τής γαλήνης τής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αρχίζει να τήν καταναλώνει κατ᾿ ιδίαν, σαν ένα ακόμα προϊόν απόλαυσης τῶν αισθήσεων.

  Κάτι σαν να επιδιώκω τήν συνέργεια του Αγίου Πνεύματος σε έναν πνευματικό αισθησιασμό.

  Ευτυχώς, η καθημερινή ενασχόλησή μου μέ τούς αρρώστους, η ευκαιρία δηλ. που μου παρέχεται να κενώνομαι αγαπητικά γιά τούς άλλους, είναι πάντα παρούσα. Και εδώ με ευνόησε ο Θεός. Εγώ είμαι ο άχρηστος, που αντί να ευχαριστήσω τον Θεό για αυτό Του το δώρο, και να Του το αντιδωρήσω διά των άλλων, τό υποτάσσω στην δική μου πνευματική βολή.

  Από εμένα εξαρτάται εάν θα αγωνιστώ να δώ τον κάθε άρρωστο πού μπαίνει στο ιατρείο σαν πονεμένο πουλάκι που θα τρέχω να τό αγκαλιάσω με όλη μου την καρδιά, άνευ όρων και εις βάρος της πνευματικής μου ηδονοθηρίας ή αντίθετα, εάν για χάρι της πνευματοσωματικής χαράς που αντλώ από την προσευχή και την συμμετοχή στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας, θα κοιτάζω το ρολόι, και θα οχλούμαι και θα οργίζομαι από κάθε μη προγραμματισμένη παρουσία αρρώστου στο ιατρείο, ειδικά προς το τέλος του ωραρίου, οπότε θα θέλω να φύγω για να πάω στην εκκλησία, ειδικά τώρα, την σαρακοστή.

  Ξέρω, πώς όπως σε κάθε τραγικό δίλλημα, δεν υπάρχουν εγγυήσεις και διασφαλίσεις.  Καλούμαι να βρω την ισορροπία και συνήθως την χάνω από ολιγοπιστία, εγωισμό, ανυπομονησία και πνευματική ανωριμότητα…

 Πάντως, κάπως έτσι, από ότι κατάλαβα και διάβασα, προχωράει ο Πνευματικός αγώνας. Και αν χάνει για λίγο, ή και για πολύ τα ζύγια, έρχεται η προσευχούλα, η εξομολόγηση στόν πνευματικό, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που μας δωρίζεται αφειδώς κατά τα εκκλησιαστικά μυστήρια  καί η ατελεύτητη αγάπη Του, γιά να μας ξελασπώσει..

  Ε, να , εδώ είναι η υπεροχή τής Ορθοδοξίας: Τό σύστημα τής προπόνησής της είναι ανυπέρβλητο. Και μόνο αν σκεφτούμε την μη αποδοχή τής ιεράς παραδόσεως από τούς Προτεστάντες, καταλαβαίνουμε τήν βιωματική τους αναπηρία: Μά η ιερά παράδοση είναι η εμπειρία αυτού του αγώνα, που διδάσκει τούς μελλοντικούς αγωνιστές. Είναι τα case records που στέκουν οδηγός καθημερινής πάλης. Η  τιθάσευση, χαλιναγώγηση καί καταπολέμηση του εγωισμού δεν επιτυγχάνεται μόνο με θεωρητικές ασκήσεις τού νού, επί χάρτου επι της Αγίας Γραφής. Αυτές είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές να φτιάξουν αγωνιστές της Πίστεως. 

  Απαιτείται ψυχοσωματικός αγώνας, που θα επιστρατεύει, σφυρηλατεί και θα μεταμορφώνει εν Χριστώ,  και τόν νούν, και την επιθυμία και το συναίσθημα, και τό σώμα. Ολον τόν άνθρωπο. Οχι μόνον τον νούν του, όπως θέλουν οι νεοπλατωνίζοντες, νεοΘωμιστές, νεοΒαρλααμιστές.

 Εδώ είναι η Δόξα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του Ιερού Ησυχασμού

 Αλλά, να, και πάλι ξέφυγα σε θεωρητικό αυνανισμό..

Θεέ μου, Σε ευχαριστώ γιά ότι κάνεις γιά μένα, ενώ είμαι τόσο χαμένο κορμί, που ώρες-ώρες δεν θέλω να με ξέρω…

Σε ευχαριστώ Θεέ μου γιά τό όμορφο τσακισματάκι της φιλαυτίας μου

  Σήμερα έμαθα, πως περίοπτο μέλος της τοπικής κοινωνίας, με αποκάλεσε γιατρουδάκο, επειδή οι τιμές στο ιατρείο μου είναι πολύ χαμηλές.
  Ευχαριστώ την αδελφή μας, διότι με το σκαμπίλι που μού έδωσε, προσγείωσε ανώμαλα την υπερηφάνειά μου.
  Άλλοτε θα οργιζόμουν. Τώρα, λυπήθηκα μέν, δεν οργίσθηκα δε.
Σίγουρα, είναι μεγάλος ναρκισσισμός το να θεωρώ τον εαυτό μου Κοσμά και Δαμιανό, την στιγμή που σαν πόρνη, αμείβομαι, έστω και φθηνά, και πουλώ τις γνώσεις τής ιατρικής πού μού χάρισε ο Θεός.
  Αν νομίζω πώς με τίς χαμηλές τιμές θα ξεπλύνω τό άγος της ιατρικής πορνείας την οποία διακονώ επί 16 έτη, είμαι γελασμένος.
Ο κόσμος και ο Θεός με βλέπει και με βάζει στην θέση μου.
  Ας υφίσταμαι νυν και αεί, την χλεύη και την απαξία του κόσμου, διότι είμαι χειρότερος από την πιο φτηνή πόρνη. 

  Μετά απο το σημερινό στραπάτσο, σκέφτηκα: Ποιά είναι η πιό αμαρτωλή πόρνη; Αμαρτωλή, όχι από ηθικής πλευράς. Αμαρτωλή με τήν έννοια τής πλέον τεθωρακισμένης σέ ακλόνιτη πίστη γιά τόν ρόλο της, τής εχούσης, δηλαδή,  μεγαλύτερα ναρκισσιστικά αναχώματα, που την κρατούν μακριά απο τόν Θεό, και την εμποδίζουν να στραφεί ταπεινωμένη να τόν αναζητήσει;

  Ποιά από τίς δύο, λοιπόν;  Αυτή πού εκπορνεύεται κυρίως γιά τά χρήματα; Ή αυτή πού εκπορνεύεται κυριως γιατί τής αρέσει ο ρόλος της καί τό ευχαριστιέται;  Προφανώς η δεύτερη.


  Ε, ποιός από τούς δύο γιατρούς έχει σε μεγαλύτερο βαθμό τόν ίδιο κίνδυνο; Αυτός που γιατρεύει κυρίως γιά τα λεφτά, ή αυτός που αυτοϊκανοποιείται στήν θέα ενος αυτοειδώλου αφιλοχρήματου, αυτοειδώλου δήθεν Κοσμά καί Αιτωλού γιά τόν εαυτό του;

  Ποιός από τούς παρακάτω δύο έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να μετανοήσει και να απεκδυθεί τόν ρόλο στόν οποίο είναι παγηδευμένος;
Ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ή ένας στομφώδης μεγανάρκησσος επίσκοπος; (Δέν εννοώ ότι είνα όλοι έτσι).
Ο ΓΑΠ ή ο Αλαβάνος; 
Ο Άδωνις ή ο Καστανίδης;
Ο ηγούμενος Εφραίμ ή ο κάθε δημοσιογράφος και ο κάθε τηλεθεατής πού τόν κατακρίνει;




  Ορθώς λοιπόν παιδαγωγούμαι.Εγώ υπήρξα για 35 χρόνια άθεος. Και η τελευταία πόρνη, κάνει τον σταυρό της και μετανοεί για την πτώση της. Εγώ ακόμα κάνω παρέα με ανθρώπους που απαξιούν να ακούσουν ανθρώπους που φοράνε ράσο…


 Σε ευχαριστώ Πατέρα μας, γιά τό σκαμπιλάκι που μου έδωσες, όπως λέει και ο γέρων Παΐσιος. 
  Καί βοήθα την αδελφή μας να εναποθέσει αλλού τόν "θησαυρό τής καρδίας της" καί όχι στά φθαρτά. Να μην μετρά τούς ανθρώπους μέ την επαγγελματική τιμή τους.
 Πατέρα μας, Γενηθήτω το θέλημά Σου.
  Αμήν

Ιχνη μετάνοιας, ή γενική παραδοχή ευθυνών πρός αποφυγή ανάληψης συγκεκριμένων τοιούτων; Μετάνοια ή μετανοφάνεια;

 Ευάγγελος Βενιζέλος, 12-2-2012

»Ο τρώσας και ιάσεται. Τη μεγάλη ευθύνη για το σημείο στο οποίο έχει περιέλθει για να μην πω καταντήσει η υπερήφανη και ιστορική αυτή χώρα, το έθνος των Ελλήνων, ανήκει πρωτίστως σε εμάς και στους προκατόχους μας που κυβέρνησαν τον τόπο αυτό και όταν λέω «κυβέρνησαν» συμπεριλαμβάνω και αυτούς που αντιπολιτευόμενοι συνδιαμορφώνουν το τελικό ιστορικό αποτέλεσμα του δημόσιου βίου».

Γεώργιος Παπανδρέου, 12-2-2012

" Έχουμε διαχρονικά ευθύνη. Φταίμε, είτε γιατί κάναμε, είτε γιατί ανεχτήκαμε, είτε γιατί κλείσαμε τα μάτια. Ναι, φταίμε. Για κάθε ρουσφέτι που διορίσαμε, για κάθε παραθυράκι που οικοδομήσαμε, για κάθε προνόμιο που νομοθετήσαμε, για κάθε συντεχνία που υπερασπιστήκαμε, για κάθε παράλογο αίτημα που πετύχαμε να ικανοποιηθεί, για κάθε υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα που δώσαμε, για κάθε συνδικαλιστή που γαλουχήσαμε και παρεξήγησε το ρόλο του.
Φταίμε για κάθε επιχειρηματία που αθέμιτα ευνοήσαμε, για κάθε «λαμόγιο», όπως λέει ο Ελληνικός λαός, που δεν φυλακίσαμε, για κάθε ανομία που ανεχτήκαμε ή ακόμα χειρότερα παροτρύναμε εδώ και δεκαετίες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, οι νεότεροι κυρίως συνάδελφοι ενδεχομένως καθόλου. Αλλά όλοι σήμερα έχουμε ευθύνη.                                  
Πρέπει σήμερα όλοι μας, από δεξιά μέχρι αριστερά, ως πολιτικός κόσμος, να μην ψελλίσουμε μια δημοκοπική συγνώμη.."

Καλό σημάδι, η μετάνοια… Αρκεί να βιώνεται, και όχι να εκφέρεται λεκτικά, με σκοπό την εκλογική περίσωση και τήν αποφυγή τής σε βάθος ανάληψης των ευθυνών.

Ειναι η σιωπή μας, κάθισμα στον καναπέ και αδιαφορία, ή κάτι άλλο, πολυτιμότερο και βαθύτερο, που δεν κατανοούν οι πάσης φύσεως γιακωβίνοι "σωτήρες" ακτιβιστές άθεοι, "πατριώτες" και μή;

Σχόλιό μου, σε μία ανάρτηση της αγαπημένης μου κ. Σιμόν Λε Μπαρόν, λάτριδος της Ελλάδας,  που θαυμάζει, αλλά δυσκολεύεται να κατανοήσει σε βάθος. Την αγαπούμε για την αγάπη της για εμάς, και την καλώ να κάνει το καθοριστικό άλμα για να μας καταλάβει: Η Ελλάδα κ. Σιμόν, κατανοείται μόνο από ανθρώπους που πιστεύουν στόν Θεό,  και μάλιστα, στόν Θεό της Ορθοδοξίας. Αλλιώς, πάντα κάτι θα ξεφεύγει, κι αυτό που θα φανταζόμαστε για Ελλάδα, θα είναι ανάπηρο.
 

" Εθνικός ρομαντισμός, αναζήτηση προδοτών ως αποδιοπομπαίων τράγων, κολακεία και απόκρυψη των δικών μας ατομικών και συλλογικών ευθυνών.
« Δεν χρωστάμε τίποτα» . Καλό, αλλά ψευδές. Τρώγαμε δανεικά από το 1981 και δώθε. Κι αντί να λέμε, όχι, ευχαριστώ, δεν θέλω να ζω με δανεικά που χρεώνουν τα παιδιά μας και τα εγκόνια μας, εμείς, παρασυρμένοι απο τον νεοτερικό δυτικόφερτο διεκδικητισμό-καταναλωτισμό, λέγαμε: Δώσε κι άλλα.
Και αν δεν μετανοήσουμε γι αυτό, αν δεν το ομολογήσουμε στον εαυτό μας και στούς άλλους, τότε, σάν τό κακομαθημένο παιδί, θα κλοτσούμε αυτόν πού μας λέει πώς φταίμε κι εμείς. Διολισθήσαμε πολύ πνεματικά, και το πληρώνουμε, και δεν μας φταίνε οι ξένοι. Βρίσκουν και τα κάνουν..
Επιλεκτική κατανόηση του Ελληνισμού: Αρχαιότητα και ήρωες. Πουθενά Ορθοδοξία. Μα η επανάσταση του 21 έγινε « για του Χριστού την πίστη την Αγία και για της πατρίδος την ελευθερία» .
Σωτηρίες ξεκομμένες από την ψυχή αυτού του λαού,που είναι το σταυρουδάκι, η προσευχή, το θυμιατό, η εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό, η πίστη, η υπομονή, η συγχώρεση και η αγάπη.
Δεν είναι αυτά που λέει ο ομιλητής η Ελλάδα, κ. Σιμόν. Αυτά είναι μία ανασύνθεση μιας εικονικής- φαντασιακής Ελλάδας, σύμφωνα με τα νεοτερικά, ρομαντικά και άθεα του ομιλητή.
Η Ελλάδα όταν αγωνίζονταν, δεν το έκανε με το μίσος της διεκδίκησης του « αγανακτισμένου» . Οι στρατιώτες μας, το 40, πολυβολούσαν τους Ιταλούς, και ύστερα, μια ζωή είχαν τύψεις και προσεύχονταν να τους συγχωρέσει ο Θεός.
Η δική μας θρησκεία, δεν ήταν η ιερά εξέταση του παπισμού, για να την αποσιωπούμε και να την μισούμε.
Ηταν η γλύκα ενός θεού πατέρα, και μιάς μάνας Παναγιάς, που πάντα μας αγαπά και ποτέ δεν μας εκδικείται.
Ειναι πολυ λίγα τα θυμωμένα και διεκδικητικά, τά κακομαθημένα και τα άθεα..
Καί η σιωπή του Ελληνα, ειναι μετάνοια, είναι η ελπίδα αυτού του τόπου

Έχουμε διαρκές βίωμα θανάτου

Οι ψυχολόγοι λένε, πως η προσπάθεια για απόκτηση ενός πράγματος και η αγωνία της διατήρησής του γεννά το άγχος της φθοράς και του θανάτου:

Θάνατο ζούμε, όταν παλεύουμε να κάνουμε λεφτά και να τα διατηρήσουμε.

Θάνατο ζούμε όταν προσπαθούμε να φτιάξουμε σπίτι και να το διατηρήσουμε.

Θάνατο ζούμε όταν προσπαθούμε να αποκτήσουμε διδακτορικό και πανεπιστημιακή έδρα, και έπειτα να την διατηρήσουμε.

Με λίγα λόγια, όταν προσπαθούμε να χτίσουμε το αυτοείδωλό μας με τούβλα, φράγκα και διδακτορικά, ζούμε κατάσταση άγχους, δηλ. διαρκούς φόβου θανάτου, διότι αισθανόμαστε καθημερινά πώς το οικοδόμημα αυτό  μπορεί να αμφισβητηθεί ή να καταρρεύσει ή να χαθεί,

Είμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι μεταξύ ενός διαρκούς βιώματος θανάτου, και της προοπτικής ενός τελειωτικού και οριστικού θανάτου του σώματός μας. Θάνατος χωρίς ελπίδα.   Όπως και η πατρίδα μας σήμερα: Επικείμενος θάνατος χωρίς ελπίδα ζωής για τό μέλλον..

Αυτό είναι η κόλαση: Η παρούσα ζωή μας αιωνίως.

Τι είναι η ζωή;

1.     «Αίσθησις ζωής αιωνίου». Δεν πεθαίνουμε. Υπάρχει μέλλουσα ζωή. Η ζωή που ζούμε είναι πολύ μικρή σε σχέση με την αιώνια μέλλουσα. Κι αυτό δεν είναι παρηγορητικό παραμύθι. Οι Ἁγιοί μας,  το βεβαιώνουν και δεν είναι φαντασιόπληκτοι ούτε τρελοί. Ίσα-Ίσα, ήταν και είναι (διότι η Ορθοδοξία, και τώρα που μιλάμε, γεννάει αγίους, εν ζωή, σήμερα) πολύ πιο υγιείς από εμάς, που καταντούμε νευρωτικά θανατερά φαντάσματα.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα, ΖΩΗΣ αιώνιας, ζωής του μέλλοντος αιώνος.

2.     Υπάρχει καί Ζωή στο σήμερα, στην καθημερινότητά μας;


Μά ασφαλώς: Η προσωπική σχέση με τό Θεό δια της προσευχής και της συμμετοχής στά μυστήρια της εκκλησίας. Ετσι καταλαβαίνω, πώς ότι και να δημιουργήσω, είναι δώρο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, καί πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό που μου το δώρισε κάι να το αντιδωρίσω στον Θεό καί στούς άλλους (αυτό κάνει καθημερινά στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας η εκκλησία μας, αυτό κάνουμε με τον άρτο και τον οίνο που προσκομίζουμε, και επί πλέον αυτός ο άρτος και ο οίνος, με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, μετατρέπεται σε σώμα και αίμα Χριστού. Αυτό γίνεται επί δύο χιλιάδες χρόνια).

«Μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες», έλεγε ο Παύλος.

Ετσι λοιπόν,  φεύγει το άγχος του θανάτου.

 Ανανοηματοδοτείται το παρόν και το μέλλον, όταν ζουμε ευχαριστιακά στο παρόν και έχουμε αίσθηση αιώνιας ζωής για τό μελλον

Άντε λοιπόν εμπρός στόν αγώνα: Να πατήσουμε κάτω την φιλαυτία μας, να γυμνωθούμε από τον εγωισμό, να δωριστούμε στον Θεό και στούς άλλους.

Και θα ζούμε νύν και αεί.

Και σας το ξαναλέω: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΙΚΗ  ΕΠΙΝΟΗΣΗ.

Ασκήσεις εξόδου από την φιλαυτία.

ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΣΚΗΣΗΣ 1 (πιο εύκολο)

Προσπαθώ, κάθε ασθενή μου που θα μπει στο ιατρείο, να τον αισθανθώ σαν τον πιο αγαπητό μου άνθρωπο.

Προσπαθώ να τον περιμένω με λαχτάρα και να τον αγκαλιάσω σαν το παιδί μου που έχω χρόνια να το δω.

Προσπαθώ να σκεφτώ, πως και ο πιο αντιπαθητικός σε εμένα, κατά βάθος είναι ένα τραυματισμένο πουλάκι, που οικοδόμησε για τον εαυτό του, ως προστατευτικό τείχος, μια εικόνα δυνατού σε κάποιον τομέα, και πώς αυτό το κλείσιμο θα ξεκλειδώσει όχι με κατά μέτωπον επίθεση για την εκπόρθησή του, αλλά μόνο άμα νοιώσει την αγάπη μου.

Προσπαθώ να ακούω αυτά που μου λέει, όχι με την συγκατάβαση του επαΐοντος,  αυτού που  εξ ορισμού ξέρει  περισσότερα, αλλά ως αυτός που πάντα ξέρει λιγότερα, και περιμένει ναμάθει.

Το επίπεδο αυτό είναι εύκολο, γιατί στην σχέση έχω εγώ το πάνω χέρι, επιδιώκω για τον εαυτό μου μια εικόνα αγαθού, καταδεκτικού και μεγάθυμου, ο ναρκισσισμός μου είναι παρών, απλώς είναι «αγαπητικού» τύπου ναρκισσισμός. Αν μείνω εδώ είμαι «καλός» πρός τα έξω, ενώ παραμένω τό ίδιος μέσα μου. Αυτή, νομίζω,  είναι η «γερμανικού» τύπου καλοσύνη.

ΕΠΙΠΕΔΟ 2 (δύσκολο)

Προσπαθώ να σκεφτώ, πώς εγώ που θέλω να σκέφτομαι τόσο μεγάθυμα για τον άλλον, είμαι ενας φούσκας, ένα ταπεινολόγος υπερήφανος. Πώς ο άλλος μπορεί να είναι πολύ καλύτερος από μένα, για πράγματα που έκανε ή θα κάνει και που εγώ δεν γνωρίζω καί για αισθήματα και έξοδο απο την φιλαυτία που κατάφερε χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες όπως εγώ.

Εδώ, αν αρχίσω να τα καταφέρνω, μου φαίνεται πώς αρχίζω να διαρρηγνύω τον ναρκισσισμό μου και να διαμορφώνω συνθήκες αληθινού ανοίγματος στον άλλον.

Προσπαθώ να σκεφτώ, πώς θα πρέπει να συνεχίσω να τον βλέπω ετσι, αν είναι γύφτος, πακιστανός, βρώμικος και τοξινομανής και άφησε έγκυο την κόρη μου. Πώς και σε αυτήν την περίπτωση, δεν πρέπει απλώς να τον ανέχομαι, αλλά να χαίρομαι γιατί ένας άνθρωπος «κατ εικόνα» θεού μου έκανε αυτήν την τιμή. 

Προσπαθώ να φαντασθώ, πώς αυτός ο άλλος, που συναντώ και που θέλω να αγκαλιάσω, μου τσαλαπατάει αυτήν την διάθεση, την αγνοεί, μου επιτίθεται, μου φέρεται αχάριστα, και πώς εγώ, παρ όλα αυτά, πρέπει να συνεχίσω να τον αγαπώ, με τον νου και την καρδιά μου, όπως θα συνέχιζα να προσπαθώ να τον αγαπώ και να νοιάζομαι γι αυτόν αν ήταν το δύσκολο παιδί μου.

Προσπαθώ να φαντασθώ, πώς αυτός ο άλλος, μου επιτίθεται για να με σκοτώσει, με τραυματίζει και με βασανίζει,  σκοτώνει και  βιάζει την γυναίκα μου και την κόρη μου, αφού πρώτα τις βασανίσει. Όμως, προσπαθώ να σκεφτώ, πώς και τότε, θα πρέπει να  τον βλέπω σαν παιδί μου που έφτασε σε αυτό το σημείο, και πώς το μόνο που μου μένει είναι να προσπαθήσω να το αγκαλιάσω με αγάπη, να προσεύχομαι γ ι αυτόν, να αρρωστήσω γι αυτόν, να πεθάνω γι αυτόν, για να μην υποφέρει κι αυτός.

 Αυτό είναι πολύ προχωρημένο. Αλλά, σκέφτομαι, πώς όσο ασκούμαι γι αυτό το ενδεχόμενο καθημερινά, κάτι μπορώ να καταφέρω.

Παππούλη μου Παΐσιε, εσύ που μεταμορφώθηκες σε σκέτη αγάπη για τούς άλλους, βοήθα με να σου μοιάσω έστω και στό ένα εκατομμυριοστό.
Αμήν.

Προσευχή Γέροντος ΠΑΙΣΙΟΥ, υπέρ όλου του κόσμου.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ μου, μην εγκαταλείπεις τους δούλους Σου που ζουν μακριά από την Εκκλησία, η Αγάπη Σου να ενεργήσει και να τους φέρει όλους κοντά Σου.
-Μνήσθητι Κύριε πάντων των δούλων Σου
των πονεμένων,
των θλιβομένων,
των Ασθενούντων,
των Φτωχών,
των πενθούντων,
των Αδικημένων,
των Μοναχικών,
των Συκοφαντουμένων,
των Αιχμαλώτων,
των Πεινασμένων,
των Προσφύγων,
των Παραστρατημένων,
των Πλανεμένων,
των Ανυπερασπίστων,
των Φυλακισμένων,
-Μνήσθητι Κύριε των δούλων Σου που υποφέρουν από τον καρκίνο.
-Των δούλων Σου που υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα.
-Των δούλων Σου που υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
-Των δούλων Σου που υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
-Μνήσθητι των αρχόντων (προέδρων, υπουργών...) και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.
-Μνήσθητι Κύριε των παιδιών που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
-Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
-Μνήσθητι Κύριε των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στην ζωή, όσων έχουν χάσει τους συζύγους τους.
-Μνήσθητι Κύριε όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών,φώτισον και βοήθησον αυτόυς να διορθωθούν.
-Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
-Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.
-Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων(κληρικών), της Εκκλησίας των πιστών.
-Μνήσθητι Κύριε όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.
-Μνήσθητι Κύριε των δούλων Σου που είναι σε καιρό πολέμου.
-Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.
-Μνήσθητι των δούλων Σου που άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.
-Μνήσθητι Κύριε όλων των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.
-Μνήσθητι Κύριε όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά Σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο. Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις σστην αγκαλιά Σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
-Μνήσθητι Κύριε των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη Σου σ' αυτές.
-Μνήσθητι των δούλων Σου που υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
-Μνήσθητι όσων βρίσκονται σε απόγνωσι, βοήθησε και γαλήνευσέ τους.
-Μνήσθητι Κύριε των δούλων Σου που ζήτησαν τις προσευχές μας.
-Μνήσθητι και πάντων των απ' αιώνος κεκοιμημένων και ανάπαυσον αυτούς.
ΑΜΗΝ

  

Ποιοί είναι Μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες;

Τού Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη, Προηγουμενου Ι. Μ. Ιβήρων. Περιοδικό "Πειραϊκή εκκλησία", τεύχος Φεβρουαρίου 2012.

  "...Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί πού προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπλήξουν και καταπνίξουν τόν κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί καί "ανύπαρκτοι" πού έχουν δεχθή τήν παράκλησι τού Πνεύματος και αποτελούν τήν παρηγοριά όλου τού κόσμου. Τούς αρκεί η Χάρις (Β' Κορ. 12,9). Καί αυτήν εκπέμπουν αενάως, μέ ακτινοβολία πού τρέφεται ακατάπαυστα από τη συντριβή τής καρδίας καί τήν αίσθησι πού έχουν ότι μολύνουν τόν τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τή δημιουργία καί όταν ζούν καί αφού πεθάνουν, γιατί τό Πνεύμα τό Άγιο δίνει νόημα και λόγο στήν παρουσία καί τήν απουσία τους.
  Αντίθετα, μόλις πιστέψης ότι κάτι είσαι στήν αρετή ή στή γνώσι, τότε τά χάνεις όλα καί γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα άν νομίζεις εσύ-ή κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής καί ανανεώσεως τής πνευματικής ζωής.

   Αυτό πού έχουν οι Άγιοι δεν είναι τά ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα:σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τά αγίασαν προσφέροντάς τα στόν Θεό. Καί δι'αυτών φανερώνεται η Χάρις πού παρηγορεί καί θεώνει τόν άνθρωπο."

Ταπέινωση..

"..και γαρ ο χριστός ουχ εαυτώ ήρεσεν..." Ρωμ.15:3

 "..αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών.." Φιλ.2:7

Τι σημαίνει "σηκώνω τον Σταυρό μου";

ΔΕΝ σημαίνει ζορίζομαι και ταλαιπωρούμαι γενικώς στην ζωή μου.
 ΔΕΝ σημαίνει πως με απέρριψε η γυναίκα ή ο άνδρας που θέλησα να κάνω αποφυάδα του ΕΓΩ μου (που αρχικά θαύμαζε το παραφουσκωμένο μου αυτοείδωλο, όπως τής/τού  είχε σκιαγραφήσει ο αυθάδης αυτοθαυμασμός μου και ύστερα με απομυθοποίησε μέσα στην καθημερινότητά μου).
ΔΕΝ σημαίνει ότι με βρίσκουν εμένα ή τούς συγγενείς μου η μία αρρώστια μετά τις άλλες.
ΔΕΝ σημαίνει καν ότι σκοτώθηκε το παιδί μου ή πέθανε από καρκίνο.

ΣΗΜΑΙΝΕΙ πώς ενώ κατάφερα κοπιωδώς και επίμοχθα, μέσα από συνειδητή άσκηση Ορθόδοξη ή μη, να ταπεινώνω τον εγωισμό μου, να αγκαλιάζω τον άλλον και ειδικά τον εχθρό μου, ενώ λοιπόν κατάφερα να αδειάζω τον εαυτό μου για να χωρέσω τον άλλον, εκείνος όχι μόνο δεν με αγκαλιάζει, αλλά με αγνοεί, μού φέρεται αχάριστα, και ακόμα χειρότερα καμιά φορά, με μισεί και λυσσά εναντίον μου.
ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ακόμα περισσότερο, πώς ενώ μου φέρεται σκαιά, ΕΓΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ.

Αυτό έγινε στον Σταυρό. Αυτό είναι το μυστήριο του Σταυρού. Ο Σταυρός, πολύ απέχει από το να είναι ένα φυλαχτό της φιλαυτίας μας που το κρεμάμε στον λαιμό μας για να μην ξεβολευτούμε.

Ο Γιατρός, πρέπει να αμείβεται ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από τούς άλλους;

Είμαι γιατρός Παθολόγος, και μάλιστα, ακόμα χειρότερα, (όπως εμείς οι ίδιοι το καταντήσαμε) ιδιώτης.


Οι συνάδελφοί μου πρόεδροι των ιατρικών συλλόγων, μετά «αγωνιστικού» φρονήματος, «διεκδίκησης και πάλης», τώρα, με την κατακρήμνιση της περίθαλψης, εν μέσω φτώχειας, και δυστυχίας, ομνύουν μετά δικαίας οργής, στο «κεκτημένο», των 20 Ευρώ, της «αξιοπρεπούς» ιατρικής αμοιβής… (μέχρι να υπουργοποιηθούν στην επόμενη κυβέρνηση, οπότε θα βοούν αλλέως)..
«Αξιοπρεπούς» ως προς τι, διερωτώμαι..
Ως προς τις «ανάγκες» μας, απαντάται.
Ποιες όμως ανάγκες μας; Μα αυτές που καθόρισε στα χρόνια τής διά δανεικών χρημάτων ευμάρειας και πνευματικής διολίσθησης, το αβυσσάλεα αποχαλινωμένο επιθυμητικό μας: 
Ταξίδια με ιατρικές εταιρίες, πληρωμένα συνέδρια,
δώρα πάσης φύσεως από τις εταιρίες, από απλά στυλό, μέχρι πληρωμένες συνοδούς για «συνέδρια» στο εξωτερικό,
μίζα με το κομμάτι για αναγραφή φαρμάκων στα ταμεία και στα Νοσοκομεία,
επιθετικές, αισχρά αγοραίες συναλλαγές με διαγνωστικά κέντρα για μίζες ανά εξέταση,
δια συμβολαίων συμφωνίες χειρουργών με ιδιωτικά νοσοκομεία για αύξηση του επιπέδου αμοιβής, ανάλογα με τα χειρουργηθησόμεα «κομμάτια» (εξηγείς τώρα την τρεχάλα του «κορυφαίου», τεχνικά, χειρουργού, από το πρωί ως τα μαύρα μεσάνυχτα, έ αναγνώστη; Πρέπει να πιάσει όσο πιο πολλές εγχειρήσεις μπορεί η ομάδα, για να αμειφθεί περισσότερο και για να μην υπολείπεται ως προς τις άλλες τοιούτες)
Οικογένειες που στήθηκαν πάνω στο πόσα εξοχικά, πόσα αμάξια, πόσα ταξίδια και πόσα ανά μήνα φράγκα μπορούσε να προσκομίζει ο γιατρός στην σύζυγο και στα παιδιά… Ναι, σε τόσο υγιή πνευματικά θεμέλια…


Καί τώρα; Τώρα που δεν ρέουν τα δανεικά χρήματα;
Πόσο αποτιμούνται «οι λογικές ανάγκες μας» συνγιατρουδάκο;


Γιατί, αυτή η θεωρία των απύθμενων και απίθανων αναγκών, στήθηκε πάνω σε ένα συγκεκριμένο πνευματικό υπόβαθρο:


«ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΑΞΙΖΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ»




Βρέ κακομοίρη, μικρο και μεγαλο γιατρουδάκο,  δωρεά είναι όλη σου η ύπαρξη, και κατά χάριν ζεις και αναπνέεις και ναρκισσεύεσαι…


Κι αντί να πεις ένα ευχαριστώ σ’ αυτήν την πατρίδα που σε σπούδασε από το άγιο υστέρημά της στα Πανεπιστήμιά της και να αντιδωρίσεις  την επιστήμη σου στον Θεό και στους ανθρώπους, κατάντησες ένας ιατροκουμπαράς, μια απνεύματη σαπιοκοιλιά, ένα αρρωστημένο αυτοαναφορικό εγώ…


Και θα θεραπεύσεις εσύ τούς άλλους έ; Σαν εκείνον τον μεγαλοψυχίατρο των τηλεοράσεων που παίρνει τριακόσια ευρώ στην επίσκεψη, για να πεί στον ασθενή μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσες ψυχαναλυτικές συνεδρίες, πώς η νεύρωσή του οφείλεται στο ότι δεν έλαβε όση αγάπη θα έπρεπε από την μάνα του. Καί του δίνεις εσύ έμπρακτη αγάπη ψυχοθεραπευτή;


ΔΩΡΕΑΝ ρέ , μέσα στην φτώχια και στην δυστυχία του άλλου, ΔΩΡΕΑΝ ή με ένα ελάχιστο υποφερτό τίμημα θα τον διακονήσεις όσο για να ζείς φτωχικά, γιατί ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, γιατί έτσι πρέπει να αισθάνεσαι για να γίνεις άνθρωπος..


Γιατί Εκείνος, "Θεός ών, μορφή δούλου έλαβε"..
  Δεν πιστεύω, αδελφέ μου, ιατροναρκισσάκο, να νομίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερος; Ή μπάς και το νομίζεις;  (Η ερώτηση είναι ρητορική. Ασφαλώς καί τό νομίζουμε..Οι περισσότεροι είμαστε άθεοί, γιατί έναν θεό έχουμε: Τόν Εαυτό μας)


 Καί τότε, όταν θα μάθεις να θεραπεύεις ΔΩΡΕΑΝ ή σχεδόν δωρεάν, θα σου ξανάρθει λίγη από την χάρη τήν Αγία, το διαμάντι πού πέταξες "τοις κυσίν"


Κακόμοιρε γιατρουδάκο… Κι εγώ μαζι, σάρξ εκ της σαρκός σου και χειρότερος από εσένα, γιατι εγώ κάτι καταλάβαινα και σε ανεχόμουνα, αντι να σε αγκαλιάσω, να σε ξεστραβώσω λίγο, μπάς καί σώσω εαυτόν καί αλλήλους.


Αλλά, αμαρτωλά μου αδέλφια, ποτέ δεν είναι αργά.