Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης:Ας γίνει το θέλημά Σου, Θεέ μου, ότι κι αν μου στοιχίσει!

Από τό " Αγειορίτικο βήμα"


Εν τέλει, όλα οδηγούν σε μία δοκιμασία όπου απειλείται το παν, σε μία κρίση που ξεπερνά συχνά τη λογική και την αντοχή σου.

 Εκείνη λοιπόν την ώρα της έσχατης απορίας και εγκαταλείψεως, αν συνειδητά πεις με όλη σου την ύπαρξη «ας γίνει το θέλημά Σου Θεέ μου, ότι κι αν μου στοιχίσει», τότε αλλάζεις όλος.

 Ενδύεσαι τον Χριστό. Αλλάζει όνομα ο τόπος. Γίνεσαι άλλος.

 Νοιώθεις ότι έζησες μια ζωή, για να φτάσεις σ’ εκείνη τη στιγμή και σ’ εκείνο τον τόπο. Αυτή η στιγμή είναι αστραπή και αιωνιότης.

 Τότε δεν έχεις καμία απορία. Δεν αναπολείς τίποτε, ούτε προσδοκάς. Η θεία επίσκεψη δια μιας εξαφάνισε τον χωρισμό σε παρελθόν και μέλλον, κάνοντας τα πάντα ένα παρόν πλησμονής.

 Ακινητείς. Μένεις ενεός. Γεμάτος έκπληξη. Με ανοικτές τις αισθήσεις. Με το να είσαι όλος μία αίσθηση.

 Αξιολογείς τα πάντα διαφορετικά. Βρίσκεις τον πλούτο, την δόξα και τον παράδεισο εκεί όπου άλλοι βλέπουν τη συμφορά που πρέπει να αποφύγουν.

 «Βασιλεύς της Δόξης» γνωρίζεται ο Χριστός πάνω στον Σταυρό και απλωμένος ύπτιος νεκρός στον Επιτάφιο Θρήνο.

Από τότε ευφραίνεσαι περιφρονούμενος. Χαίρεσαι υποτιμούμενος. Και βοηθείσαι διαγραφόμενος.

 Γράφεται στις πλάκες της καρδιά σου ένας νέος νόμος, όπως γράφτηκε στις πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά. Η νέα νομοθεσία, της αγάπης, που τη δέχτηκες προσωπικά, σε σφράγισε, ως «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου.

 Έκτοτε κυκλοφορείς διαφορετικά. Κουβαλάς την εμπειρία αυτή ως αιμορραγία. Κουβαλάς τη θανή, που σε έφερε στη ζωή. Δεν βγαίνεις έξω από τον τάφο. Τρέφεσαι απ’αυτόν, όπως το φυτό τρέφεται από τις ρίζες του μέσα στη γη. Από αυτή τη εμπειρία αρθρώνεται ο λόγος σου, διαμορφώνεται ο χώρος σου. Είναι όλα φανέρωση αυτής της νεκραναστάσεως. Είναι όλα ντυμένα με σεμνότητα κατανύξεως και πηγαίο δυναμισμό αιωνίου ζωής.

Από το βιβλίο: «Φως Χριστού φαίνει πάσι»
 Αρχιμ. Βασιλείου
 Εκδ. Ιεράς Μονής Ιβήρων

Ποιοί είναι Μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες;

Τού Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη, Προηγουμενου Ι. Μ. Ιβήρων. Περιοδικό "Πειραϊκή εκκλησία", τεύχος Φεβρουαρίου 2012.

  "...Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί πού προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπλήξουν και καταπνίξουν τόν κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί καί "ανύπαρκτοι" πού έχουν δεχθή τήν παράκλησι τού Πνεύματος και αποτελούν τήν παρηγοριά όλου τού κόσμου. Τούς αρκεί η Χάρις (Β' Κορ. 12,9). Καί αυτήν εκπέμπουν αενάως, μέ ακτινοβολία πού τρέφεται ακατάπαυστα από τη συντριβή τής καρδίας καί τήν αίσθησι πού έχουν ότι μολύνουν τόν τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τή δημιουργία καί όταν ζούν καί αφού πεθάνουν, γιατί τό Πνεύμα τό Άγιο δίνει νόημα και λόγο στήν παρουσία καί τήν απουσία τους.
  Αντίθετα, μόλις πιστέψης ότι κάτι είσαι στήν αρετή ή στή γνώσι, τότε τά χάνεις όλα καί γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα άν νομίζεις εσύ-ή κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής καί ανανεώσεως τής πνευματικής ζωής.

   Αυτό πού έχουν οι Άγιοι δεν είναι τά ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα:σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τά αγίασαν προσφέροντάς τα στόν Θεό. Καί δι'αυτών φανερώνεται η Χάρις πού παρηγορεί καί θεώνει τόν άνθρωπο."