Θεέ μου, γιατί τον άφησες στα χέρια τού άλλου;
Αφού σε παρακαλούσε. Γιατί δεν τουστειλες κάποιον άνθρωπο, γιατί δεν επιστράτευσες κανέναν Άγιο, γιατί δεν τού φανερώθηκες Εσύ ή η Μητέρα σου, για να τού πεις:
Κοίτα Νικόλα, παιδί μου, σπλάχνο μου, δεν είμαι εκεί πάνω, και δεν περνάω καλά. Είμαι δίπλα σου, μέσα σου και υποφέρω με τον πόνο σου.
Και είμαι πιο κάτω από εσένα γι αυτό δεν με καταλαβαίνεις.
Κι άν έχεις την υπομονή να ψάξεις, θα μέ βρείς αυτοπροσώπως, μια ολάνοικτη αγκαλιά λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, στο Μίλεσι, εκεί μέ λένε ιερομόναχο Πορφύριο. Κι άν πάς στίς Ροβιές, πάνω, στο μοναστήρι του οσίου Δαυίδ, εκεί πάλι θα με βρεις, εκεί με λένε Ιάκωβο.
Νομίζεις πως είμαι ο απρόσιτος τού ουρανού αλλά εγώ ταπεινώθηκα και έγινα χώμα και σε βαστάζω.
Κάτω, κοίτα Νικόλα, κάτω στο χώμα δες, εκεί είμαι. Σιωπηλός, πιστός σε εσένα και με τον πόνο όλων, και τον δικό σου πόνο επάνω μου.
Δεν είμαι εγώ καθεστώς, δεν είμαι εγώ οι χαριεντιζόμενοι με τούς βασανιστές της χούντας παπάδες πού γνώρισες και με ταύτισες μ αυτούς που σε έκαναν να δηλώσεις στην ταυτότητά σου "Άθεος".
Εμένα με κυνήγησαν οι παπάδες της εποχής μου, μόνο κάτι πόρνες, κάτι τελώνες, οι απελπισμένοι και τα φρικιά με κατάλαβαν.
Μην περιμένεις Νικόλα να με δεις στις αστραπές του Ουρανού. Με γαϊδουράκι μπήκα στα Ιεροσόλυμα δεν μπήκα με σάλπιγγες και λάμψεις.
Εκεί στο χώμα πού είσαι Χριστέ μου, ξέρω πως πόνεσες όταν σε χτύπησε το καφάσι πού κλότσησε ο Νικόλας κάτω από τα πόδια του για να απαγχονιστεί.
Γιατί όμως τον άφησες να φτάσει ως εκεί; Αφού σε παρακαλάει στο τραγούδι....