Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ταπείνωση: Από τόν "Αόρατο πόλεμο" τού Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: "Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας."

 Από τόν ιστότοπο της ΟΟΔΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄. Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.

Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.

Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.

Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.

Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.

Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.

Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.

Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.

Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.

Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Η ελληνική καταγωγή των Ρωμιών της Συρίας που σήμερα σφαγιάζονται από τους μουσουλμάνους

Από τό ιστολόγιο

Ελληνικά Θέματα Hellenic Issues Греческая дела Affaires Helléniques

 

Κοιτάξτε τα μάτια, κοιτάξτε τα πρόσωπα αυτών των Ρωμιών της Συρίας, αυτών των Ελληνοσύρων, αυτών των Ορθοδόξων Ελλήνων της Αντιοχείας.
Κοιτάξτε τους γιατί είναι σαν τα αρνιά στο μαντρί που πάνε για σφάξιμο. Κοιτάξετε αυτούς τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς που σκοτώνονται από τους μουσουλμάνους χωρίς να έχουν καμία βοήθεια από πουθενά. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας. Εμείς που γράφουμε για τους αγίους, εμείς που γεμίσαμε το διαδίκτυο με Ορθόδοξα ιστολόγια για να γράφουμε για σταρετς, για Φιλοκαλίες και Γεροντικά κι άλλα διάφορα Πατερικά βιβλία, για αδιάλειπτες προσευχές με κομποσκοίνια, και πέστε μου τί όφελος έχουν όλα αυτά όταν οι ομόθρησκοι μας στη Συρία κάθε μέρα σφαγιάζονται και μαρτυρούν για το Χριστό και εμείς τους αγνοούμε; Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας και ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, για να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή τη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, αλλά που για διάφορους λόγους τα δικά μας μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα κρύβουν από το κόσμο. Ας απαιτήσουμε από από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδος να σταματήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει. Ας βάλουμε όλοι στη πράξη τα λόγια του Χριστού και όχι μόνο να τα γράφουμε ή να τα διαβάζουμε.

Ποιοι είναι λιπών αυτοί οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου που τόσοι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη; Κατ' αρχήν σε αντίθεση με αυτούς τους κοντόφθαλμους που νομίζουν ότι Έλληνες είναι αυτοί που ζουν μόνο μέσα στα σύνορα του Ελλαδικού Κράτους, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Ελληνισμός ανθούσε πολύ πιο πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Ελλάδας. Αυτοί οι Ρωμιοί που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι κοινότητα με μακρά ελληνική κληρονομιά που χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιοχείας το 323 π.Χ. από το Σέλευκο Νικάτορα και από τη περίοδο της κατάκτησης της Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο. Οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου είναι Έλληνες της Αντιόχειας και η πλειοψηφία από αυτούς κατάγονται από Έλληνες Μακεδόνες εποίκους και Έλληνες της βυζαντινής περιόδου.

Η Συρία αρχικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα και ονομαζόταν Μεγάλη Συρία. Η Μεγάλη Συρία συμπεριλάμβανε, εκτός από το Λίβανο, και την επαρχία της Αλεξανδρέττας. Καθώς η επαρχία της Αλεξανδρέττας ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν υπόκειντο στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. 'Οταν η επαρχία της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Αντιοχείας μετανάστευσαν προς τη Συρία και το Λίβανο. Εκεί, βρήκαν άλλους Ρωμιούς της Εκκλησίας της Αντιοχείας που ζούσαν στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, που όμως είχαν χάσει την ελληνική γλώσσα και μιλούσαν πλέον μόνο αραβικά. Και αφού τ' αραβικά είναι σήμερα η κοινή γλώσσα της Λεβαντίνης η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Αντιοχείας έγιναν μια αραβόφωνη χριστιανική κοινότητα αν και μερικοί μιλούν ακόμη και Ελληνικά αλλά και Τουρκικά.
Τί γίνεται όμως με το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πώς επέδρασε πάνω στους Ρωμιούς της περιοχής κατά την πρόσφατη ιστορία; Κατ' αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι το 1897 ο Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν Έλληνας στην καταγωγή και ελληνόφωνος. Με τη μεσολάβηση όμως της Ρωσίας η οποία ήθελε να έχει μια μεγαλύτερη επίδραση στη Μέση Ανατολή, ο Έλληνας Πατριάρχης (που ήταν Κύπριος στην καταγωγή) αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στη θέση του εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης. Την περίοδο εκείνη ήταν σε έξαρση και ο αραβικός εθνικισμός ο οποίος φυσικά ως ιδέα εισήχθη από την Ευρώπη. Όταν η Συρία έγινε ανεξάρτητη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη χώρα από το 1963, έθεσαν τον εθνικισμό και τον παναραβισμό ως προτεραιότητα για τη ενότητα της χώρας.
Η παρουσία, όμως, των Ρωμιών και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό (το οποίο είχε μετοικήσει εδώ και αιώνες από την Αντιοχεία) αποτελούσε μια ανωμαλία μέσα στο δόγμα του παναραβισμού αφού οι μουσουλμάνοι που ταύτισαν τον αραβισμό με το Ισλαμ τους θεωρούσαν ως ξένο στοιχείο . Έτσι, το Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη Συρία προθυμοποιήθηκε να προστατέψει τους Ρωμιούς από τους μουσουλμάνους, με αντάλλαγμα να ασπασθούν τον παναραβισμό. Και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτός το στόχος; Η συνεργασία του Κόμματος Μπάαθ με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας φυσικά! Έτσι, εδώ και δεκαετίες βλέπουμε το Πατριαρχείο Αντιοχείας να ασπάζεται τον παναραβισμό και να προωθεί την ιδέα στους Ρωμιούς ότι δεν είναι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά Άραβες.

Η προπαγάνδα αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν πολύπλευρη αφού ίδρυσε στο Λίβανο τη Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ από όπου αποφοίτησαν ιερείς και ιεράρχες οι οποίοι προωθούσαν τον αραβισμό στους πιστούς στις ενορίες και στις επισκοπές τους. Μάλιστα πολλοί Ρωμιοί διανοούμενοι συμμετείχαν ενεργά στην προώθηση του αραβισμού ανάμεσα στη κοινότητα των Ρωμιών με αντάλλαγμα την κυβερνητική εύνοια από τη Δαμασκό. Μάλιστα στο Λίβανο δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ρωμιούς και ένα κόμμα με το όνομα Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο είχε ως στόχο την ένωση του Λιβάνου με τη Συριά που φυσικά πήρε σώμα και οστά από την Κυβέρνηση της Συρίας με την ευλογία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Σε συνεργασία με τους προέδρους της Συρίας, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο σημερινός και οι προκάτοχοί του, έπαιξαν ένα βρόμικο παιχνίδι ενάντια στους Ρωμιούς της Συρίας και του Λιβάνου ξεπουλώντας την ελληνική εθνική τους συνείδηση και προσπαθώντας να τους πέσει ότι είναι Άραβες. Και επειδή η προπαγάνδα του αραβισμού ήταν μεθοδευμένη και μαζική, φαινομενικά, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι τα κατάφερε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στη Συρία. Ετσί, εδώ και πολλές δεκαετίες οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου αποκόπηκαν και απομονώθηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες συστηματικά και στοχευμένα από το ίδιο τους το Πατριαρχείο με στόχο να τους αραβοποιήσει.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας για δεκαετίες τώρα προπαγάνδιζε στο ποίμνιό του ότι ήταν άραβες. Και μπορεί όλα να φαίνονταν μια χαρά, και ότι η συνεργασία του Πατριαρχείου Αντιοχείας με το Κόμμα Μπάαθ να είχε φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα, όμως οι μουσουλμάνοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι οι Ρωμιοί ήταν πραγματικά άραβες αφού τους μισούσαν και ήθελαν να τους εξοντωνόσουν από τη χώρα. Μέχρι και πριν ένα χρόνο έβρισκαν εμπόδιο τη κυβέρνηση Άσαντ και το Κομμα Μπαάθ στην εξολόθρευση των Ρωμιών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Να, όμως που σήμερα το καθεστώς Άσαντ έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας και απειλείται με κατάρρευση. Οι μουσουλμάνοι έχουν βγάλει το μένος τους πάνω στους Ρωμιούς και τους Αλεβίτες οι οποίοι υποστήριζαν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ. Καθημερινά οι Ρωμιοί ομόθρησκοί μας εξοντώνονται από τους μουσουλμάνους, ενώ ο παναραβισμός του Πατρειαρχείου Αντιοχείας το μόνο που φαίνεται ότι κατάφερε τελικά είναι να απομονώσει το ποίμνιό του από τον υπόλοιπο ελληνισμό και να το οδηγήσει σαν σφαχτάρι στους Μουσουλμάνους.

Μέσα σε ένα χρόνο όπου ο Άσαντ έχασε τον έλεγχο της Συρίας, έχασε ταυτόχρονα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον έλενχο πάνω στους πιστούς του. Ο αραβισμός είναι πλέον μια νεκρή ιδέα, αλλά μετά από αυτό, ήρθε στην επιφάνεια και μια απρόσμενη αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι παρ' όλες τις κοινές προσπάθειες Άσαντ και Εκκλησίας, η μάζα των Ρωμιών δεν ταυτίστηκε με τον αραβισμό, πρώτα -πρώτα επειδή η λέξη Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός στ' αραβικά, είναι συνώνυμη με τη λέξη Έλληνας, και δεύτερον, επειδή ο αραβισμός είναι στενά συνδεδεμένους με τη θρησκεία του ισλάμ.

Σήμερα, που το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορεί πλέον να τους ελέγξει, οι Ρωμιοί της Συρίας, αλλά πρωτίστως αυτοί του Λιβάνου, προσπαθούν να ξαναπάρουν πίσω τις ελληνικές τους ρίζες, δημιουργώντας κοινοποιήσεις με στόχο να αποβάλουν από πάνω τους τόσα χρόνια αραβικής προπαγάνδας και να ενσωματωθούν πνευματικά με τους Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου. Στο Λίβανο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Ελληνορθόδοξο Κόμμα, με στόχο την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και ελληνικής ταυτότητας των Ρωμιών, με προσπάθεια να αναβιώσουν την Ελληνική γλώσσα. Έγραψαν για βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το ΛΑΟΣ του Καραντζαφέρη, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από αυτά τα δυο κόμματα που κατά τα άλλα «αγαπούν» τον ελληνισμό.
Εμείς σαν Έλληνες οφείλουμε να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε πρώτα-πρώτα για να μην σφαγιαστούν όλοι τους από τους μουσουλμάνους, και δεύτερον για να πάρουν πίσω την ελληνική τους ταυτότητα.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε από NOCTOC 
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/06/blog-post_4505.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#.T--6NJFSQ8o