Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Επιλεγμένα κηρύγματα του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς

Από τον ιστότοπο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

 



ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ
*Οι ασκητές είναι οι μοναδικοί ιεραπόστολοι της Ορθοδοξίας και ο ασκητισμός είναι η μόνη ιεραπο­στολική σχολή μέσα στην Ορθοδοξία. Η ορθοδοξία είναι άσκηση και ζωή γι' αυτό και μονάχα διά της α­σκήσεως και της ζωής επιτελείται το κήρυγμα και η ιεραποστολή. Ή ανάπτυξη της ασκητικότητας -προ­σωπικά και καθολικά- αυτή πρέπει να γίνει ή εσωτε­ρική αποστολή της Εκκλησίας μας μέσα στον λαό. Οι ενορίες πρέπει να μεταβληθούν σε ασκητικά κέ­ντρα, αλλά αυτό μπορεί να το επιτύχει μονάχα ένας ε­φημέριος - ασκητής. Πρέπει να ενισχύσουμε την προ­σευχή και την νηστεία, να αναπτύξουμε την εκκλη­σιαστική ευταξία ή οποία είναι από τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας με το όποιο εκείνη επιδρά αναγεννη­τικά στον άνθρωπο. Όλα αυτά όμως απαιτούν ως προϋπόθεση: οι ιερείς και οι μοναχοί μας να γίνουν οι ίδιοι ασκητές.


*Το χειρότερο πράγμα για τούς ανθρώπους είναι ό θάνατος: το να γίνω λάσπη, να μεταβληθώ σε σκου­λήκια, σε πηλό! Αξίζει τάχα να είναι κανείς άνθρω­πος; Γιατί να σε αγαπήσω, Θεέ μου, αφού αύριο θα μεταβληθώ σε σκουλήκια και πηλό; Να, όμως, πού ό Κύριος Ιησούς Χριστός σε σώζει από τον θάνατο διά της Αναστάσεως Του, εξασφαλίζει την αιώνιο ζωή για την ψυχή σου και το σώμα, όταν εκείνο θα ανα­στηθεί λαμπερό και θα ενωθεί με την ψυχή.
Γι' αυτό και ό Κύριος Ιησούς έχει το δικαίωμα να αποκαλείται ό Μόνος Φιλάνθρωπος, ό μόνος από κα­τασκευής κόσμου μέχρι της Φοβέρας Κρίσεως. Μονά­χα εκείνος πού νίκησε τον θάνατο είναι ό Μόνος Φι­λάνθρωπος και όλα τα άλλα είναι άπλες φλυαρίες. Και οι κουλτούρες, οι πολιτισμοί, οι επιστήμες και οι τέχνες; - Τί αστεία πράγματα! Μα τί να την κάνω την τεχνολογία και την επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη; Εκείνος είναι ό μόνος φιλάν­θρωπος, αυτός πού με ελευθερώνει από την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Γιατί ό διάβολος είναι ό εφευρέτης της αμαρτίας και μαζί μ' αυτήν και του κα­κού.

*Αυτό είναι ή αγάπη του Χριστού προς τον άν­θρωπο: ή λύτρωση από τον θάνατο. Λέει ή δεύτερη μεγάλη εντολή: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σε­αυτόν» (Μτ. 22, 39). Πότε αγαπούμε λοιπόν πραγματι­κά τον άνθρωπο; Όταν τον λυτρώνουμε από την α­μαρτία του, από την κόλαση... αυτή είναι ή γνήσια α­γάπη προς τον άνθρωπο. Άπατα εαυτόν όποιος νομί­ζει πώς αγαπά τον άνθρωπο ενώ εγκρίνει τις αμαρτίες του και αναπαύει τα πάθη του. Τότε αγαπά τον θάνατο του και όχι τον ίδιο. Μονάχα όταν αγαπά κανείς τον άνθρωπο διά του Χριστού -με όλη την ψυχή και την δύναμη του- τότε τον αγαπά αληθινά.

Θα ρωτήσει κάποιος: και ή αγάπη των γονέων προς τα τέκνα; Και ή αγάπη του συζύγου προς την σύ­ζυγο; Και ή αγάπη του ανθρώπου προς την πατρίδα; Δεν είναι και αυτά αγάπη; Τα ονομάζουμε βέβαια όλα αυτά αγάπη άλλα είναι άραγε έτσι; Όλα αυτά δεν έ­χουν ίχνος αγάπης εάν δεν είναι ο Χριστός η δύναμη εκείνη μέσα από την οποία αγαπάμε. Αν ό πατέρας δεν αγαπά τα τέκνα του με την αγάπη του Χριστού, αν δεν τα παιδαγωγεί στο αγαθό, αν δεν τα οδηγεί στον ί­σιο δρόμο, αν δεν τα διδάσκει να σωθούν από την α­μαρτία, παρά μονάχα τα χαϊδεύει και τα κολακεύει, τότε τα μισεί και τα φονεύει. Αν πάλι, ό σύζυγος αγα­πά την σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ό φονιάς της. Έτσι συμβαίνει με κάθε γήινη, σαρκική αγάπη.

*Ή Δικαιοσύνη και ή Αλήθεια του Θεού ενοχλούν τούς άνομους, ενοχλούν αυτούς πού είναι ανή­μποροι από τις αμαρτίες, ενοχλούν όλους όσοι είναι μεθυσμένοι από τα διάφορα πάθη. Μήπως και σήμερα δεν κραυγάζουν οι Χριστομάχοι: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν! Μήπως και σήμερα δεν ζητούν την κεφα­λή του Ιησού από την Ναζαρέτ;

*Ω ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υ­περηφάνεια, όταν αλλοφρονήσουν από την αυταρέσκεια, τότε δεν τούς χρειάζεται ό Θεός, δεν χρειάζο­νται την Δικαιοσύνη Του αφού ανακηρύσσουν τον ε­αυτό τους για θεό. Προτείνουν την ελάχιστη και ψεύ­τικη αλήθεια τους ως την μεγάλη, την σωτήρια αλή­θεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δι­κή τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιο­σύνη: δεν μας χρειάζεται ή Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.

*Οι άνθρωποι, με τυφλωμένο τον νου και την ψυ­χή, δεν βλέπουν μα και δε θέλουν να δουν ότι σε τού­το τον κόσμο ο άνθρωπος -ο γνήσιος άνθρωπος- δεν μπορεί να σταθεί δίχως τον Θεό. Γιατί άραγε αυτό; Μα επειδή ό κόσμος αυτός είναι γεμάτος από Ηρώδες, γεμάτος από Φαρισαίους. Οι Ήρώδες ζητούν την κεφαλή Ιωάννου του Βαπτιστού, ζητούν τις κεφα­λές όλων των δικαίων της γης. Και οι Φαρισαίοι, οι ψευδείς Γραμματείς και οι ψευδοσοφοί του κόσμου αυτοί απαιτούν τον θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού.

*Μπροστά στον θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύνα­μοι σαν τα κουνούπια, σαν τα πετραδάκια. Για ποιό πράγμα καυχάσθε ω άνθρωποι; Για τον πλούτο, την ε­πιστήμη, την φιλοσοφία και την κουλτούρα; Όλα αυ­τά είναι σκύβαλα - συ και εγώ δούλοι του θανάτου! Κάθε άνθρωπος είναι δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου. Μπορεί να γίνει άνθρωπος σε αυτό τον κό­σμο με χαρά; Όχι δεν μπορεί. Ό άνθρωπος πού θα α­ντικρίσει σοβαρά τον εαυτό του και με σοβαρότητα θα κοιτάξει τον θάνατο σαν τον έσχατο σταθμό αυτής της ζωής, αυτός ό άνθρωπος δεν έχει χαρά σε αυτό τον κόσμο, δεν υπάρχει γι' αυτόν καμιά απόλαυση ε­δώ. Όλες οι απολαύσεις είναι ένα ψέμα, εάν ό θάνα­τος αποτελεί για μένα και για σένα τον τελευταίο σταθμό αυτού του κόσμου.

*Ποιος εισήγαγε τον θάνατο σε αυτό τον κόσμο; Ποιος άλλος από την αμαρτία; στον άνθρωπο ανήκει δυστυχώς, αυτός ό γεμάτος ντροπή ρόλος αυτής της ζωής, της εισαγωγής δηλ. της αμαρτίας και του θανά­του και του διαβόλου σε αυτό τον κόσμο. Δεν το έ­πραξαν αυτό μήτε οι τίγρεις μήτε οι αλεπούδες, το έ­πραξε ό άνθρωπος. Γι' αυτό και ό άνθρωπος είναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστά σε όλα τα ζώα και ό­λα τα φυτά και όλα τα πετούμενα. Πρέπει να ντρέπε­ται ό άνθρωπος και να εκλιπαρεί για συγνώμη από το κάθε πουλί για το ότι αυτός είναι πού έφερε τον θάνα­το στον κόσμο αυτό, έφερε τον θάνατο και στα που­λιά και στα ζώα και στα φυτά. Τα πάντα φθείρονται και αποθνήσκουν. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι την ανά­σταση των νεκρών, όταν ό Κύριος θα κρίνει τον κό­σμο και, στη θέση της παλαιάς γης, θα δώση καινή γη, όταν όλα θα γίνουν αθάνατα επάνω της. Αυτό εί­ναι κάτι πού εμείς δεν μπορούμε μα ούτε και ξέρουμε να το συλλάβουμε, αλλά αυτό είναι ή καλή είδηση του Κυρίου και Χριστού μας.

*Ποιό το όφελος από το ότι ή Ευρώπη, ή Αμερι­κή και όλες οι ήπειροι τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο, το σύμπαν, την Σελήνη, τον Άρη και τ' αστέ­ρια; Τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν αποκτήσει τον κόσμο όλο και βλάψει την ψυχή του, αν χάσει την ψυχή του; Από ποιόν θέλετε ώ άνθρωποι να κατακτή­σετε την Σελήνη; Από ποιόν να πάρετε τα άστρα; Από τον Κύριο ό Οποίος τα έχει σπείρει σαν αλλά άν­θη στην ατέλειωτη απεραντοσύνη; Πόσο ελεεινός είναι ό ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του ουρανού σαν να πρόκειται για τον εχθρό του!

*Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη. Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν ή γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του. Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

*Μην λησμονείτε αδελφοί: εμείς οι Χριστιανοί είμαστε ισχυροί διά του Θεού. Ποιος μπορεί τότε να είναι ισχυρότερος από εμάς; Κανείς! Κανείς! Κανείς! Κανείς από τούς ανθρώπους μα και από τούς δαίμο­νες! Μα δίχως το Θεό, τί είμαστε εμείς οι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο; Παιχνίδι της αμαρτίας, παιχνίδι του κακού, παιχνίδι στα χέρια του διαβόλου. Ώ αδελ­φέ, ώ άνθρωπε, με κάθε αμαρτία με την οποία σε καταβάλλει ό διάβολος γελά μαζί σου. Και όταν σε καταβάλλει σε πολλές αμαρτίες, τότε ορμαθός από πολ­λά δαιμόνια σιμώνουν γύρω σου από κάθε γωνιά.

*Όταν ό άνθρωπος δεν είναι με τον Θεό, τότε πά­ντοτε γίνεται παιχνίδι του διαβόλου και ό διάβολος παίζει μαζί του: την μια του γεμίζει την ψυχή με ακά­θαρτους λογισμούς, την άλλη του βομβαρδίζει την καρδιά με κακές επιθυμίες, άλλοτε πάλι πυρώνει την γλώσσα του με βρισιές, και άλλοτε τον παρακινεί σε συκοφαντία, σε καταλαλιά, σε κλοπή, σε ασωτία και σε κάθε άλλη κακή πράξη.

*Ξέρετε αδελφοί ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του άνθρωπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο; Είναι ή προσευχή, μάλιστα η προσευχή! Ε­πειδή διά της προσευχής ο άνθρωπος παραδίδει στον Θεό όλη την ψυχή και όλη την καρδιά και όλη την ζωή του και ό Θεός γίνεται υπέρμαχος του και ό προ­στάτης του. Τί μπορούν τότε να του κάμουν οι άνθρω­ποι και οι δαίμονες; Τίποτε! Τίποτε! Τίποτε! Γι' αυτό και ό Κύριος μας επιτάσσει στο Ευαγγέλιο Του: «Α­διαλείπτως προσεύχεσθε» (Α' Θεσ. 5, 17).

*Γιατί τόσο πολύ κακό στον κόσμο στις μέρες μας; Είναι επειδή οι άνθρωποι απέρριψαν το αποτελε­σματικότερο όπλο, το νικηφόρο όπλο το όποιο νικά το κάθε κακό με βεβαιότητα και σε όλα τα πεδία των μαχών, νικά την κάθε αμαρτία, τον κάθε δαίμονα και το όπλο αυτό είναι η προσευχή, η προσευχή και η νη­στεία. Είναι το αποτελεσματικότερο όπλο επειδή εί­ναι του Θεού, επειδή είναι του Χριστού, είναι το όπλο του μόνου αληθινού Θεού σε όλους τούς κόσμους.

*Γιατί ή Ευρώπη περιέπεσε στις μέρες μας σε τό­σα δεινά, σε τόσα αδιέξοδα; Είναι επειδή απέρριψε τον Χριστό, απέρριψε το ιερό Του Ευαγγέλιο, απέρρι­ψε το ανίκητο όπλο Εκείνου: την προσευχή και την νηστεία. Τα απέρριψε και ζητά να λύσει όλα της τα προβλήματα χωρίς τον Χριστό. Και μάλιστα, όχι μό­νο χωρίς τον Χριστό μα και αντίθετα από τον Χριστό. Μα όποιος μάχεται τον Χριστό και Θεό, εκείνος γίνε­ται σύντροφος των δαιμόνων. Και τί είναι αυτό πού απομένει από αυτό τον άνθρωπο μέσα σε ένα τέτοιο πό­λεμο; Πτώμα! Μονάχα πτώμα!

*Μέχρι πού ό Χριστός δεν φανερώθηκε στον γήι­νο κόσμο μας με το Ιερό Του Ευαγγέλιο, εμείς οι άν­θρωποι δεν γνωρίζαμε μήτε ποιό είναι το καλό μήτε και ποιό το κακό, μήτε τί είναι αλήθεια μήτε και τί εί­ναι ψέμα, ούτε τί είναι δίκαιο μα ούτε και τί είναι άδι­κο. Και το κυριότερο, δεν γνωρίζαμε ούτε τί σημαίνει καλός άνθρωπος. Μόλις με τον Χριστό τα γνωρίσαμε όλα αυτά: καλό είναι μονάχα αυτό πού προέρχεται από τον Κύριο και Χριστό και οδηγεί στον Κύριο. Το ίδιο και με την αλήθεια και με το δίκαιο. Και ποιος είναι ό καλός άνθρωπος; μόνον ό άνθρωπος του Χρι­στού είναι καλός, δηλ. με άλλα λόγια, μόνον ό Χρι­στιανός είναι αληθώς καλός άνθρωπος.

*Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο και πιο υπεύθυ­νο σε αυτό τον γήινο κόσμο από το καθήκον της χρι­στιανής μητέρας. Επειδή το κύριο καθήκον της είναι να εξασφαλίσει στα τέκνα της την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αν τούς εξασφαλίσει αυτά, έχει εξασφα­λίσει για τον εαυτό της τον παράδεισο στους ουρα­νούς. Αν δεν το κατορθώσει όμως, ή ψυχή της θα κα­τρακυλήσει στην κόλαση όπου ο αιώνιος κλαυθμός και βρυγμός των οδόντων.

*Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου, ο αιώνιος συνάδελφος σου. Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι! Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού! Πρόσεχε τί επιθυμείς γι' αυτόν! Επειδή στην αιωνιό­τητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον. Γι' αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια: ή αγάπη μας προς τον άνθρωπο, το αγαθό μας, ή αλήθεια μας, ή δι­καιοσύνη μας. Για να μην ντρεπόμαστε στον άλλο κό­σμο μήτε για την αγάπη μας μήτε για το καλό μας μή­τε για την αλήθεια μας μήτε και για την δικαιοσύνη μας ενώπιον του Κυρίου.

*Αν ή σκέψη του ανθρώπου δεν απολήγει στον Θεό, παραμένει λειψή και ατελής. Γι' αυτό και στα­διακά ξηραίνεται, ώσπου στο τέλος μαραίνεται τε­λείως. Όσα ισχύουν για την ανθρώπινη σκέψη ι­σχύουν και για το συναίσθημα. Αν δεν γαντζωθεί στο Θεό, τότε και εκείνο εξατμίζεται γοργά, ξεψυχά ώ­σπου στο τέλος πεθαίνει. Αυτός ό νόμος ισχύει και για ολόκληρο τον άνθρωπο. Αν ή ύπαρξη του δεν κα­ταλήγει στον Θεό, παραμένει λειψή και ατελής. Πε­θαίνει σταδιακά μέσα του κάθε τί το μεγάλο και υψη­λό και παραμένει ότι ασήμαντο και μηδαμινό.

*Ή αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από την σύλ­ληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του. Και πό­τε αρχίζει ό παράδεισος και ή κόλαση του ανθρώπου; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο. Και ό παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρ­χίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τί είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθη­ση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθά­νεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε πού ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παρά­δεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.

*Κάθε πράγμα σε αυτό τον κόσμο είναι ένα κά­δρο στο οποίο ό Θεός έχει κορνιζώσει και από μία σκέψη του. Όλα τα πράγματα μαζί, συναποτελούν το πολύχρωμο μωσαϊκό των σκέψεων του Θεού. Βαδίζο­ντας από πράγμα σε πράγμα, διαβαίνουμε από την μια σκέψη του Θεού στην άλλη, από την μια αγιογραφία του Θεού στην επόμενη. Βαδίζοντας από άνθρωπο σε άνθρωπο, προχωρούμε από την μια εικόνα του Θεού στην άλλη. Ενώ ό Θεός στα πράγματα έχει κορνιζώ­σει τις σκέψεις Του, στον άνθρωπο κορνίζωσε την μορφή Του, την δική Του εικόνα.

«Ότι εν πλήθει σοφίας πλήθος γνώσεως και ό προστιθείς γνώσιν προσθήσει αλγημα» (Έκκλ. 1, 18). Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο από την σκέψη την ίδια. Δεν είναι κόλαση μεγαλύτερη από την σκέψη ή οποία είναι πλήρως αποκομμένη από τον Πλάστη και Θεό κάθε σκέψης, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Θεό Λόγο. Ή ανθρώπινη σκέψη χωρίς τον Κύριο και Χρι­στό δεν μπορεί να γνωρίσει μήτε τον εαυτό της μήτε και τον κόσμο γύρω της.

*Σοφία είναι το να ζει κανείς με ευαγγελική «ευ­ταξία», με ευαγγελική «ακρίβεια». Αφροσύνη πάλι εί­ναι το να ζει κάποιος διασκεδάζοντας ατάκτως, ανα­λώνοντας την ψυχή του σε αμαρτίες και πάθη. Σοφός εκείνος πού χτίζει το οικοδόμημα της ψυχής του στην τήρηση των ιερών εντολών του Ευαγγελίου. Άφρων είναι εκείνος πού πράττει το αντίθετο. Γιατί όλα όσα οικοδομούνται επάνω στον Ιησού Χριστό αντέχουν σε όλες τις καταιγίδες και φουρτούνες και στα δεινά των πειρασμών, της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Ότι πάλι οικοδομείται δίχως Χριστό και ερήμην του Χριστού και ενάντια στον Χριστό, εύκο­λα καταρρέει και συντρίβεται μόλις φανούν οι φουρτούνες των πειρασμών, των αμαρτιών και των παθών, μα κυρίως όταν φανούν ο άνεμος του θανάτου και του δαιμονισμού.

*Για μάς τούς Χριστιανούς, τούς φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέ­σον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέ­πουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αό­ρατο. Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο πού είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βά­ση το Θεανθρώπινο. Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέ­σα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό. Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αορά­του. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκεί­νος είναι ό αιώνιος Θεός και Κύριος.

*Ό αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας. Αυτοί είναι: οι α­μαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12). Κάθε αμαρτία κλέβει και λί­γη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθα­νασία μας. Ας μη γελιόμαστε: ή φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χρι­στό.

*Δίχως την πίστη στον Κύριο και Χριστό, δίχως την αναγέννηση εν Χριστώ τω Κύριο, δίχως την ζωή εν Χριστώ τω Κυρίω ό άνθρωπος είναι και παραμένει εργαστήριο δαιμόνων.

*Πώς μπορεί ό άνθρωπος να αποδείξει πώς σήμε­ρα είναι του Χριστού ενώ μέχρι χτές δεν ήταν δικός Του; Δίχως αμφιβολία, με καινές σκέψεις στην θέση των παλαιών, με καινά αισθήματα στην θέση των πα­λαιών, με καινές επιθυμίες στην θέση των παλαιών, με μια λέξη: με καινή ζωή στην θέση της παλαιάς και μάλιστα ζωή ευαγγελική και Θεανθρώπινη.

*Της φιλανθρωπίας του Χριστού ουκ έσται τέλος. Διότι ό Χριστός, για να αποκτήσουμε εμείς οι άνθρω­ποι την αιώνιο ζωή Του και να ζήσουμε εν Αύτώ, δεν μας ζητά να έχουμε μόρφωση, μήτε δόξα, μήτε πλούτο, μήτε και κάτι, το οποίο κάποιος από εμάς δεν κα­τέχει, παρά ζητά αυτό πού όλοι μας μπορούμε να έ­χουμε. Αυτό το κάτι είναι ή πίστη.

*Δίχως τον γλυκύτατο Κύριο και Χριστό είναι δί­χως νόημα, φοβερός και σύντομος ό επίγειος βίος, πο­λύ δε περισσότερο η αιωνιότητα πού είναι ατελείωτη και απεριόριστη. Όπου υπάρχει ό θάνατος εκεί αλη­θινή χαρά δεν υπάρχει. Μέσα στην βοή και τον χαλα­σμό της αμαρτίας, μέσα στην μέθη από την γλυκύτη­τα της αμαρτίας, οι άνθρωποι αναγορεύουν σε χαρές της ζωής πλείστες ανοησίες και ασήμαντα πράγματα. Γιατί είναι ανόητα και ασήμαντα όλα εκείνα που απο­μακρύνουν τον άνθρωπο από τον Κύριο και Χριστό, όσα δεν του εξασφαλίζουν την αθανασία και την αγιό­τητα του Χριστού.

*Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από την αιωνιό­τητα δίχως Χριστό. Εγώ θα δεχόμουν με χαρά να εί­μαι στην Κόλαση μαζί με τον Χριστό (συγχωρήστε μου το παράδοξο) παρά στον Παράδεισο δίχως Χριστό. Γιατί όπου δεν είναι Εκείνος, τα πάντα μεταβάλλονται σε κατάρα, σε πίκρα και σε φρίκη.

*Ή κάθε ευαγγελική αρετή γίνεται στα χέρια του ορθοδόξου χριστιανού πινέλο με το οποίο ζωγραφίζει στην ψυχή του την εικόνα του Χριστού μέχρι να την ολοκληρώσει. Όταν δεις την ψυχή ενός τέτοιου αν­θρώπου, βλέπεις την εικόνα του Χριστού και λες μέσα σου: αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός τοποθέτησε στο σώ­μα του την εικόνα του Χριστού, έφτασε το ύψιστο νόημα της ζωής και πλούτισε πλούτο αδαπάνητο.

*Συχνά η εικόνα του Θεού μέσα στον άνθρωπο εί­ναι πλακωμένη από την λάσπη των ηδονών και το κα­τράμι των παθών, από τα αγκάθια της αμαρτίας και την ήρα των επιθυμιών. Γι' αυτό λέγεσαι ορθόδοξος χριστιανός, για να καθαρίσεις όλα αυτά πάνω από την εικόνα του Θεού στην ψυχή σου και να λάμψει και πάλι ή εικόνα εκείνη με το θεϊκό της κάλλος. Αν το καταφέρεις αυτό, τότε θα αγαπήσεις τον άνθρωπο στην αμαρτία του γιατί ποτέ δεν θα εξισώσεις την αμαρτία με τον αμαρτωλό και το έγκλημα με τον εγκληματία. Πάντα θα ξέρεις να ξεχωρίζεις την αμαρτία από τον αμαρτωλό, να καταδικάζεις την αμαρτία και να σπλαχνίζεσαι τον αμαρτωλό.

*Ή αγιότητα αποτελεί την φυσική κατάσταση για την θεοειδή ανθρώπινη ψυχή και γι' αυτό η αγιό­τητα μας θέλημα του Θεού εστί (Α' Θεσ. 4, 3). Αυτό θέλει από εμάς ό Θεός, αυτό απαιτεί, σε αυτό συνίστα­ται όλο το θέλημα Του προς εμάς. Και εμείς ικανο­ποιούμε το θέλημα Του όταν πράττουμε αυτό πού εί­ναι άγιο, αυτό πού αγιάζει και φωτίζει.

*   Τί είναι οι Πράξεις των Αποστόλων; Είναι οι πράξεις του Χριστού τις όποιες επιτελούν οι Απόστο­λοι με την δύναμη Εκείνου ή καλύτερα, διά του Χριστού που είναι μέσα τους και ενεργεί δι' αυτών. Και τί είναι οι Βίοι των Αγίων; Τίποτα περισσότερο από την προέκταση των Πράξεων των Αποστόλων. Μέσα τους έχουμε το ίδιο Ευαγγέλιο, την ίδια βιωτή, την ί­δια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια δύναμιν εξ ύψους, τον ίδιο Θεό και τον ίδιο Κύριο. Αυτή η προέ­κταση των ζωοποιών θείων δυνάμεων στην Εκκλησία του Χριστού διά των αιώνων και από γενεά σε γενεά αποτελεί την ζώσα Ιερά Παράδοση.

*Η διάνοια πού ζει και εκφράζεται μέσα από την αμαρτία, το κακό και τον θάνατο είναι κατάρα Θεού. Μεγάλη διάνοια - μεγάλη κατάρα. Με μια διάνοια δί­χως καλοσύνη και ευγένεια ό άνθρωπος είναι σωστός διάβολος γιατί ό διάβολος είναι μεγάλη διάνοια δί­χως ίχνος καλοσύνης και αγάπης. Άνθρωπος έξυπνος μα δίχως καλοσύνη και συμπόνια είναι κόλαση για την ψυχή και την καρδιά, κόλαση για όλη την ανθρω­πότητα.

Κάθε λογισμός και κάθε αίσθηση οδηγούν στα­διακά την ψυχή είτε προς τον παράδεισο είτε προς την κόλαση. Αν ό λογισμός είναι έλλογος, τότε συν­δέει τον άνθρωπο με τον Θεό Λόγο, με τον ύψιστο Λογισμό, με την Παναξία, πράγμα πού είναι ήδη ό παράδεισος. Εάν πάλι είναι άλογος ό λογισμός ή και παράλογος, τότε συνδέει αναπόφευκτα τον άνθρωπο με τον Παράλογο, τον Ανόητο, με τον διάβολο, πράγ­μα πού είναι ήδη ή κόλαση. Όσα ισχύουν για τον λο­γισμό ισχύουν και για τις αισθήσεις. Όλα αρχίζουν εδώ, από την γη: και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου.

Η επιλογή και μετάφραση των κειμένων έγινε αφιλοκερδώς από τον σερβομαθή θεολόγο κ. Γεώργιο Κ., από τα εξής δύο βιβλία:

α) ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ - Βελιγράδι 1980, Ι. Μονή Τσέλιε.

β) ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ - Άγ. Όρος 2007, Ι. Μονή Χελανδαρίου.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη Θεσσαλονίκη

ΑΒΒΑ  ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ  ΠΟΠΟΒΙΤΣ  (1894-1979)

ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Πυρά Σιατίστης Παύλου για ''Corpus Christi'' και ''Χρυσή Αυγή''

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου για την Romfea.gr
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "Ιερέας Ανατολικής Εκκλησίας"

Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.

 Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.

 Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.

 Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.

 Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.

 Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.

 Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.

 Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.

 Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.

 Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθο-ποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.

 Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.

 Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.

 Θά με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.

 Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.

 Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρεικελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.

 Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.

 Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.

 Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;

 Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.

 Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.

 Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.

 Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.

 Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.

 Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.

 Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.

 Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.

 Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.

 Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.

 Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.

 Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.

 Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.

 Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.

 Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.

 Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».

 Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.

 Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

 Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»

 Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

 Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».

 Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.

 Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.

 Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

 Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.

 Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΥΦΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Απο το ιστολόγιο " Ιερέας Ανατολικής Εκκλησίας"





Όταν σήμερα μιλάμε για μοντέρνο φασισμό ή για σύγχρονη άνοδο του φασισμού, αρνούμαστε ουσιαστικά να δούμε την πραγματικότητα του διηνεκούς και κρυφού φασισμού, πού διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις και την κοινωνική μας ζωή. Ένα στάτους πού ορίζει το πέρασμα μας από την γη ως κοινωνικά ή πολιτικά όντα και περνάει απαρατήρητο ή παίρνει χιλιάδες άλλα ονόματα, πότε εξευμενιστικά και κατ' ευφημισμόν (όπως οι ερινύες λέγονται ευμενίδες)  και πότε εντελώς άσχετα και ανούσια (όπως ο συμβιβασμός λέγεται κάποτε κοινωνική ένταξη).

Αναφερόμενος σε κρυφό φασισμό, εξ ορισμού δεν εννοώ βέβαια την πραγματικότητα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μαύρων ή ερυθρών ή πορφυρών ή ισλαμικών,αστικοδημοκρατικών,  ιμπεριαλιστικών και πάει λέγοντας. Όπως επίσης δεν παραπέμπω στο αυτονόητο της φασιστικής ωμής βίας φραστικής και σωματικής ή στην γκάμα των φασισμών του πολιτικά ορθού λχ στον σεξισμό, φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό, στον φασισμό των κοινωνικών διακρίσεων, της οικολογικής καταστροφής  και της μονοδιάστατης ενημέρωσης και πληροφόρησης ή στον απολύτως εκφρασμένο αντίποδα τους, πού έχει καταντήσει σκληρότερος φασισμός και η πλέον ασφυκτική κοινωνική υποκρισία. Όλα αυτά είναι εντελώς σχετικά και κρίνονται σύμφωνα με την παιδεία και τις πεποιθήσεις του καθένα μας. Το να σε πώ φασίστα λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων και παραταξιακής λογικής είναι τουλάχιστον φασιστικό, όπως κάθε τί το σχετικό πού απολυτοποιείται.Ζούμε στην εποχή τέτοιων γραφικοτήτων, στην εποχή της ταμπέλας και των στρατοπέδων, πού δεν νομίζω να μας προσδίδει τί το κολακευτικό.

Ο κρυφός φασισμός έχει τις ρίζες του στην στιγμή της γέννησης μας. Προσφυώς κατά το ήμισυ ευφυολογώντας και κατά το ήμισυ φιλοσοφώντας ορθώς διατείνονται τινές πώς " η τελευταία ημέρα ελευθερίας του ανθρώπου είναι αυτή η πρώτη μέρα της γέννησης του".Με το πού γεννάται ο άνθρωπος εντάσσεται σε κάποιον κατάλογο δημοτολογίου, γίνεται κτήμα της κοινωνίας του και καλείται να παίξει καταναγκαστικά τον δικό του ρόλο στο πεπρωμένο της οικογενείας, φυλής, τόπου, ομάδας του, ως ξεχωριστή μονάδα ή ως ψηφιοποιημένη οντότητα. Έπειτα διαμορφώνεται μέσα σε κάποιες αρχές, πού δεν επιλέγει ο ίδιος, από το οικογενειακό και σχολικό του περιβάλλον και καλείται να κοινωνικοποιηθεί σε έναν προκαθορισμένο κύκλο με συγκεκριμένους κανόνες, αξίες, ακόμα και παραστάσεις. Ως εδώ βέβαια υπάρχει μια λογική ροή την οποία κανείς δεν μπορεί να αποφύγει, αλλά τουλάχιστον δύναται να αποκηρύξει αργότερα.

Ο κρυφός φασισμός κρύβεται έπειτα στα πιό απλά, καθημερινά και ανύποπτα πράγματα, όπως ο διάβολος κατά τους προσφυείς λογοτέχνες κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ο φασισμός κρύβεται στο "αιέν αριστεύειν" , στον ανελέητο ανταγωνισμό πού μασκαρεύεται σε ευγενή άμιλλα. Στους ρόλους πού καλείται καταναγκαστικά να παίξει ο άνθρωπος εξ απαλών ονύχων για να ενταχθεί στην μικροκοινωνία και τον ευρύτερο κόσμο. Στην βαθμολόγηση της παιδείας, στον σκληρό πρωταθλητισμό, στην διαρκής σύγκριση με το άλλο πρόσωπο, πού δεν κολακεύει και προσβάλει την ελευθερία και την μοναδικότητα του προσώπου , το οποίο έπλασε Θεός και ουχί άνθρωπος. Ο φασισμός κρύβεται στον ελιτισμό, στον εκλεκτισμό και στην έλλειψη επικοινωνίας, στο δικαίωμα της κάστας και της τάξης, στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα και τις σύννομες ανομίες,  στην ταξική αντιπαράθεση,στην καταδυνάστευση και τον φθόνο,  πού δεν τιμά ούτε τους άνω , ούτε τους κάτω. 

Ο φασισμός κρύβεται σε ένα υπέροχο καλλιτέχνημα ή κτίριο, πού κοσμεί τον πολιτισμό των ανθρώπων, απαγορεύει όμως την θέαση στην θάλασσα ή την φύση.

Ο φασισμός κρύβεται σε κάθε δυναμική ιδεολογία και φιλοσοφία ανατροπής, ακόμα και όταν αυτή αντιστρατεύεται του πολιτικού ή καθεστωτικού φασισμού, στις ύβρεις, στην βλασφημία, στην περιφρόνηση του ανθρώπου.Στην ειδωλοποίηση των ιδεών και των εκφραστών τους.Στο  μίσος, την αντιπαράθεση και την αντιλογία. Στον νόμο του ισχυρού και του εντυπωσιακού και στον διάλογο για την ευθανασία των αναπήρων , των αδυνάτων και των εγκληματιών. Ο φασισμός κρύβεται επίσης σε αυτή την εξίσωση: στην κοινή μοίρα του θανατοποινίτη και του εκτρωμένου εμβρύου. Επίσης, στην σκέψη πού έκανες μόλις τώρα , πώς δηλ ο ένας είναι κακούργος και ο άλλος αθώος, λες και δεν σου φτάνει η έννοια του σεβασμού στην Ζωή, αυτή καθ'εαυτή.

O φασισμός βρίσκεται πάντα στην φράση " η κόλαση είναι οι άλλοι" και στην ποταπή αυταρέσκεια υπαρξιακών τσιτάτων.Η κοινοτυπία και η κοινοτοπία είναι πάντα φασιστικές, αλλά και πάντα εκφραστικές.
Κρύβεται σε φράσεις , όπως λχ" ο σεβασμός κερδίζεται δεν απαιτείται" και " είμαστε ότι τρώμε" , όταν ο σεβασμός του προσώπου είναι a priori αυτονόητος, ή όταν υπάρχει λιμός στην γη και εμείς έχουμε την αλητεία να δομούμε φιλοσοφίες περί τροφής.Ο αμαρτωλός άνθρωπος γίνεται φασίστας για τον εαυτό του, γιατί αυτοαπομονώνεται από τον Θεό και κρύβει από την ψυχή του την θέαση του Θεού. Ο φασισμός κρύβεται στο δικαίωμα της ασχήμιας , της γαιδουριάς και της προχειρότητας.

Ο φασισμός βρίσκεται στην άτεγκτη ηθική, στις γλισχρές προσβάσεις και στην παντοδυναμία κάθε δικαστικής έδρας.Στην αυθάδεια και στο δικαίωμα της κοπρολαγνείας.

Στην ταπεινή συνήθεια του πατερναλισμού, του διδακτισμού, της αδιάκριτης νουθεσίας, στην τάση να δίνουμε εντολές και να εξουσιάζουμε τον άλλο, με ή χωρίς αθώα ελατήρια, από θέση ή εκτός θέσης.Στην επιδεικτική φιλανθρωπία και στην ηθική ικανοποίηση πώς είμαστε οι μαχητές του καλού σε σχέση με τους άλλους ή ανώτεροι άνθρωποι όταν τους ευεργετούμε.

Στην ταπεινή σκέψη πώς είμαστε καλύτεροι από τον άλλο σε ο,τιδήποτε.

Ο φασισμός βρίσκεται στην φιλοχρηματία  και στην απληστία και τις εξαρτήσεις και κατά ένα παράδοξο τρόπο στους κυνικά(και όχι φιλοσοφικά) ακτήμονες και περιφρονητές της ύλης και στους υπέρμαχους του υγιεινισμού, όταν αυτός επιβάλλεται.

Ο φασισμός ενώνει τα άκρα όταν υπάρχει ανελέητη αφοσίωση σε μια ιδέα και όταν όλοι οι άλλοι μας φαίνονται γραφικοί.Βρίσκεται στην πρόχειρη κριτική και την προκατάληψη , στην ουσία της ιδίας της κατάκρισης και κατηγοριοποίησης. (Ας θυμηθούμε πώς έβλεπαν οι αββάδες και οι άγιοι τον κάθε άνθρωπο). Ο φασισμός κρύβεται στην ζωοφιλία, όταν αυτή μετατρέπεται σε αιχμαλωσία των ζωντανών και στην προσκολλητική ζωοφιλία πού γεννάει η ασυνενοησία με τους ανθρώπους και τρέφει μια υπολανθάνουσα μισανθρωπία μας. Ο φασισμός κρύβεται στην αθώα διαφήμιση και στην κατευθυνόμενη ενημέρωση και πληροφόρηση. Στην ψευδαίσθηση και την αυτοπαρηγοριά ότι υπάρχει πολυφωνία και πληθώρα απόψεων, όταν όλοι λένε το ίδιο ή έστω σκέφτονται το ίδιο: τον επηρεασμό σου. Πώς να σε κερδίσουν και να σε βάλουν στο χέρι.

Σίγουρα υποκρύπτεται και αλλού ο φασισμός και θα μπορούσα, κατά την δική μού πάντα έποψη και γνώμη να τον εντοπίσω και αλλού.

Ο άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος από τον Θεό. Ελεύθερος να Τον γνωρίσει ή να τον απορρίψει. Αυτό είναι το μεγαλείο του Θεού, αυτή είναι όμως και η δική μας μικρότητα και η ειδοποιός διαφορά με Εκείνον. Γιατί στις δικές μας σχέσεις δεν επιδιώκουμε την ειλικρίνεια και την ελευθερία, την αλληλοπεριχώρηση, παρά την κατηγοριοποίηση, την περιχαράκωση της ετερότητας ως δικαίωμα και την εκμετάλλευση αυτού πού έχουμε απέναντι μας, στην οποία δίνουμε μάλιστα και τα πλέον εύφημα ονόματα.Και αυτός ο εγωισμός και η συναίσθηση πώς πολιτεύομαστε δικαίως την ώρα πού σφαλουμε είναι ο χειρότερος φασισμός. Ο άνθρωπος πού ζεί με μετάνοια και ταπείνωση έναντι του Θεού, γνωρίζει σταδιακά τον εαυτό του και τα όρια του, την πραγματική ελευθερία του και τότε κενώνεται πρόθυμα και με αγάπη στον διπλανό του.

Η ελευθερία του σταυρού είναι η μοναδική ελευθερία.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Παροιμιώδης η εν ασχετοσύνη άγνοια και άρνηση των άθεων καθηγητών και δημοσιογράφων για την ύπαρξη του Διαβόλου και (προφανώς) και του Θεού




Χθές, κοιτώντας παλαιά βίντεο περί σατανισμού, έζησα μία οδυνηρή έκπληξη: Την ιδεολογική τύφλωση του δημοσιογραφου που έπαιρνε συνέντευξη από τον τέως σατανιστή Δ. τον Ιανουάριο του 1994: Τό παιδί έζησε όλη την φρίκη του σατανισμού, και δεν τρέφει καμία αυταπάτη για την δύναμη του σατανά. Και ο δημοσιογράφος, γελοιωδώς, αναφέρεται στην εμπειρία του παιδιού, σαν να ήταν δεισιδαιμονική μεσαιωνική φαντασίωση.
  Και διερωτάται κανείς: Ποιος είναι πιο ώριμος; Το παιδί, με το βίωμα της δύναμης του Διαβόλου, ή ό δήθεν εξ ορισμού εξυπνότερος  δημοσιογράφος που θεωρεί την σατανική δύναμη μεσαιωνικού τύπου φαντασίωση;   
  Την ίδια εντύπωση έχουν και οι δοκησίσοφοι καθηγητές του Παντείου, στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, του 1992. Ενώ, οι απλοί άνθρωποι του ντοκιμαντέρ, που είχαν δαιμονισμένους συγγενείς, διηγούνται το βίωμά τους, χωρίς αμφιβολία για την καταστροφική δύναμη του Εωσφόρου και των δαιμόνων του, οι δήθεν επαΐοντες, αναλύουν αφ υψηλού την αθεϊστική …τύφλα τους.
  Τούς καταλαβαίνω: Αν παραδεχθούν πως υπάρχει διάβολος, είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν και την ύπαρξη του Θεού και εκει είναι που δυσκολεύονται.
 Αγνοώντας τον χειρότερο εχθρό του ανθρώπου, μένουν εκτεθειμένοι στην χειραγώγησή τους από αυτόν….

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

«Αυτό ήταν από Εμένα»



Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα
«Αυτό ήταν από Εμένα»
Σκέφτηκες ποτέ πως οτιδήποτε εγγίζει εσένα, παρόμοια εγγίζει κι Εμένα; Διότι «ο απτόμενος υμών ως απτόμενος της κόρης του οφθαλμού αυτού» (Ζαχ. 2, 8), δηλαδή όποιος εγγίζει εσένα, εγγίζει την κόρη του οφθαλμού Μου. Εσύ στους οφθαλμούς μου είσαι ακριβός και πολύτιμος και Εγώ σε αγάπησα πολύ. Γι’ αυτό για Μένα αποτελεί ιδιαίτερη χαρά να σε παιδαγωγήσω.
– Όταν πειρασμοί σηκώνονται εναντίον σου και ξαφνικά περνούν και φεύγουν σαν ποτάμι, θέλω να γνωρίζεις ότι αυτό ήταν από Μένα, Ότι η δική σου αδυναμία έχει ανάγκη της δικής Μου δυνάμεως και ότι η ασφάλειά σου συνίσταται στο να δώσεις σε Μένα τη δυνατότητα να αγωνισθώ για σένα.

– Όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες περιστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οι οποίοι δε σε καταλαβαίνουν, οι οποίοι δεν υπολογίζουν ότι αυτό είναι δυσάρεστο για σένα, οι οποίοι σε παραμερίζουν, αυτό ήταν από Μένα.
Εγώ, ο Θεός είμαι που δημιουργώ τις περιστάσεις. Εσύ δε βρέθηκες τυχαία στη θέση σου. Αυτή η θέση είναι αυτή που εγώ όρισα σε σένα.
Εσύ δεν ζητούσες να σου διδάξω ταπείνωση; Να, κοίταξε:
Εγώ σε έβαλα ακριβώς σ’ αυτό το περιβάλλον, σ’ αυτό το σχολείο, όπου διδάσκεται αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου και όσοι ζουν μαζί σου, το μόνο που κάνουν είναι να εκπληρώνουν το θέλημά μου.
– Όταν βρίσκεσαι σε οικονομική δυσκολία και δύσκολα τα βγάζεις πέρα, αυτό ήταν από Μένα. Εγώ ρυθμίζω το πουγγί σου και θέλω να προστρέχεις σε Μένα και να είσαι σε εξάρτηση από Μένα. Οι προμήθειές μου είναι ανεξάντλητες. Θέλω να είσαι βέβαιος για την αξιοπιστία Μου και τις επαγγελίες μου, ώστε να μην μπορέσουν να πουν για σένα πάνω στις ανάγκες σου: «ουκ ενεπιστεύσατε Κυρίω τω Θεώ υμών» (Δευτ. 1, 320
– Ζεις μια νύχτα θλίψεων και είσαι χωρισμένος από τους οικείους σου; Αυτό ήταν από Μένα. Εγώ είμαι που δοκίμασα την ασθένεια. Εγώ είμαι που επέτρεψα αυτή τη θλίψη για να στραφείς σε Μένα και σε Μένα να μπορέσεις να βρεις αιώνια παρηγοριά.
– Εξαπατήθηκες από κάποιο φίλο σου, στον οποίο είχες ανοίξει την καρδιά σου; Αυτό ήταν από Μένα. Εγώ επέτρεψα αυτή την απογοήτευση να σε αγγίξει για να γνωρίσεις ότι ο καλλίτερος Φίλος σου είναι ο Κύριος. Θέλω να τα αναφέρεις όλα σε Μένα και να μιλάς σε Μένα.
– Σε συκοφάντησε κάποιος; Ανάθεσε σε μένα αυτό το έργο και προσκολλήσου σε Μένα, το Καταφύγιό σου, για να σε σκεπάσω «από αντιλογίας γλωσσών». Εγώ «εξοίσω ως φως την δικαιοσύνην σου και το κρίμά σου ως μεσημβρίαν» (Ψαλμ. 36, 6). Καταστράφηκαν τα σχέδια σου; Κάμφθηκε η ψυχή σου και απόκαμες; Αυτό ήταν από Μένα.
Εσύ έφτιαξες τα σχέδιά σου και τα έφερες σε Μένα να τα ευλογήσω, αλλά Εγώ θέλω να μου παραχωρήσεις το δικαίωμα να γίνω κύριος σε όλες τις περιστάσεις της ζωής σου, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο για σένα, μόνος σου να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα με όλα αυτά.
– Σε επισκέφθηκαν καθημερινές κακοτυχίες, απρόσμενες, και μελαγχολία κατέλαβε την καρδιά σου; Αυτό ήταν από Μένα. Γιατί εγώ θέλω η καρδιά σου και η ψυχή σου να φλέγονται πάντοτε, ιστάμενες ενώπιον των οφθαλμών Μου και δια του ονόματός Μου να νικήσουν αυτή τη μικροψυχία.
– Μήπως για πολύ καιρό δεν έλαβες νέα από τους οικείους και τους αγαπητούς σε Σένα ανθρώπους και από τη μικροψυχία και την ολιγοψυχία πέφτεις στην απελπισία και το γογγυσμό; Αυτό ήταν από Μένα. Γιατί μ’ αυτό το βάσανο της ψυχής Εγώ δοκίμασα τη σταθερότητα της πίστεώς σου, το απαράβατο των υποσχέσεών σου, τη δύναμη και την παρρησία της προσευχής σου για τους δικούς σου. Γιατί δεν εμπιστεύθηκες αυτούς στη σκέπη της Πανάγνου Μητρός Μου; Γιατί ποτέ δεν ανέθεσες τη φροντίδα γι’ αυτούς στην αγάπη και την πρόνοιά Μου;
– Σε επισκέφθηκε μια βαρειά ασθένεια, προσωρινή η ανίατη, και βρέθηκες καθηλωμένος στο κρεββάτι; Γνώριζε ότι Αυτό ήταν από Μένα.
Εγώ θέλω να γνωρίσεις Εμένα ακόμη βαθύτερα μέσα στις σωματικές σου αδυναμίες και να μη γογγύζεις γι’αυτές, τις άνωθεν σταλμένες δοκιμασίες· να μην προσπαθείς να εμβαθύνεις στα σχέδιά Μου για τη σωτηρία των ψυχών μέσα από ποικίλους τρόπους, αλλά αγόγγυστα να κάμπτεις τον αυχένα σου κάτω από την Πρόνοιά Μου για σένα.
– Ονειρεύτηκες να κάμεις κάποιο ιδιαίτερο έργο για χάρη Μου, αλλά αντί γι’ αυτό καθηλώθηκες στο κρεββάτι της ανημπόριας και της αρρώστειας; Αυτό ήταν από Μένα. Αλλιώς εσύ θα ήσουν βυθυσμένος στα έργα σου και δε θα μπορούσα να ελκύσω τους λογισμούς σου σε Μένα. Όμως εγώ θέλω να σου διδάξω τις πιο βαθιές σκέψεις και τα δικά Μου μαθήματα, ότι δηλαδή εσύ είσαι στη δική Μου διακονία.
Από τους καλύτερους συνεργάτες Μου είναι κατ’ ουσίαν κάποιοι οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την ενεργό δραστηριότητα για να διδαχθούν να μεταχειρίζονται το όργανο της αδιάλειπτης προσευχής.
Κλήθηκες απρόσμενα να καταλάβεις κάποια δύσκολη και υπεύθυνη θέση;. Πήγαινε βασιζόμενος σε Μένα. Εγώ σου εμπιστεύομαι αυτές τις δυσκολίες, διότι γι’ αυτό σε ευλόγησα, Εγώ ο Κύριος και Θεός σου, σε όλα τα έργα σου, σε όλα όσα θα γίνονται με τα χέρια σου.
Αυτή τη μέρα δίνω στα χέρια σου αυτό το σκεύος του αγίου ελαίου. Χρησιμοποίησέ το ελεύθερα, παιδί Μου. Κάθε δυσκολία που αναφύεται, κάθε λόγος που σε πικραίνει, κάθε εμπόδιο στην εργασία σου, που θα μπορούσε να σου προκαλέσει το αίσθημα της αγανακτήσεως, κάθε φανέρωση της άδυναμίας σου και της ανικανότητάς σου, ας αλειφθούν με αυτό το έλαιο.
Θυμήσου ότι κάθε εμπόδιο αποτελεί μια νουθεσία από το Θεό. Κάθε κεντρί αμβλύνεται, όταν μάθεις να βλέπεις σε όλα, σε οτιδήποτε σε αγγίζει, Εμένα.
Και μετά βάλε μέσα στην καρδιά σου τα λόγια που σου εξήγησα σήμερα: αυτό ήταν από Μένα, γιατί αυτός δεν είναι κενός λόγος, αλλά η ζωή σου!
Τι μπορώ εγώ ο ανάξιος να πω για όλα αυτά; Το μόνο που απομένει είναι να επαναλάβω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:
«Τα πάντα εξ Αυτού, εις Αυτόν και εν Αυτώ. Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν».
(Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”)

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Εθνικισμός και Ορθόδοξη εκκλησία. Παλαιότερο άρθρο του Ιεροθέου Ναυπάκτου

".. Νομίζω ότι συνιστά πραγματική ουτοπία να μιλά κανείς εναντίον του εθνικισμού, όντας δεσμευμένος μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Όπως ουτοπία είναι να κάνη κα­νείς λόγο για κοινοκτημοσύνη και ακτημοσύνη, χωρίς το Άγιον Πνεύμα, το ίδιο ουτοπία είναι να κάνη κανείς λόγο για την απαλλαγή από τον εθνικισμό έξω από την εκκλησιαστική ζωή.
Ο εθνικισμός  είναι αίρεση της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής, που ση­μαίνει ότι κάθε εθνικισμός  είναι αποσπασματικός, αφού βιώνει την μερικότητα σε βάρος της καθολικότητος. Η Ορθοδοξία από την φύση της είναι υπερεθνική, χωρίς φυσικά να καταργή τις ι­διαίτερες πατρίδες κάθε ανθρώπου.."

Τό πλήρες άρθρο εδώ