Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

Γέμισε την καρδιά σου με τους άλλους…

Γέμισε την καρδιά σου με τους άλλους…

π. Παύλος Παπαδόπουλος
Εάν κατέβεις στο άδη των εσώψυχών σου, εάν συντριβείς με τον οδοστρωτήρα της άκρας ταπείνωσης –δηλαδή να βιώνεις ότι είσαι ο ελάχιστος πάντων-, τότε κάθε δοκιμασία που έρχεται πλέον στην ζωή αντιμετωπίζεται ως ένα πούπουλο που ήρθε και κάθεσαι στον ώμο σου.



Πηγή : Συνοδοιπορία

———————-
Ο άνθρωπος που ζει με μόνη του ελπίδα στον Πανάγαθο Θεό, με πίστη και εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια τοποθετείται τελείως διαφορετικά στο κάθε τι που έρχεται στην ζωή του σε αντίθεση με τον κοσμικό άνθρωπο που ελπίζει στην δύναμή του, στις γνώσεις του, στους άλλους ανθρώπους, στην επιστήμη. Όχι ότι είναι κακό να ελπίζει κανείς και σε αυτά, όμως η ελπίδα μόνο σε αυτά συνήθως απογοητεύει και φέρνει τον άνθρωπο στην κατάσταση της αγωνίας, του άγχους και τέλος της απελπισίας. Μόνο η στερεή ελπίδα στον Θεό μπορεί να φέρει ειρήνη στην ψυχή μας. Και η ελπίδα αυτή πηγάζει από την πίστη. Μια πίστη που δεν περιμένει απλά επίγεια αποκατάσταση αλλά κυρίως είναι η πίστη ότι ο Θεός θέλει την αιώνια σωτηρία μου, το αιώνιο καλό μου.
———————-
Πολλές φορές έρχονται πειρασμοί στην ζωή μας. Ο κυριότερος όμως και μονιμότερος πειρασμός είναι του εγώ μας. Νιώθουμε ότι πειραζόμαστε από κάποιον άνθρωπο αλλά κυρίως νιώθουμε έτσι όχι γιατί ο άλλος είναι ο πειρασμός αλλά διότι εμείς οι ίδιοι δεν τοποθετούμαστε ταπεινά στα γεγονότα. Στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητάς μας κυριαρχεί το εγώ μας. Δεν είναι ο άλλος ο πειρασμός μας, αλλά το εγώ μας, ο εμπαθής τρόπος μας που βλέπουμε τον άλλον. Δεν είναι ουσιαστικά η αρρώστια, ή κάποιο άλλο δυσάρεστο γεγονός η δοκιμασία που μας συνθλίβει αλλά κυρίως ο λάθος τρόπος μας που προσεγγίζουμε την δοκιμασία.
———————-
Όταν αισθάνεσαι ελάχιστος πάντων δεν προσδοκάς αναγνώριση, επαίνους, ούτε να σε αγαπούνε, ούτε όλα να σου πάνε καλά, δεν θέλεις –ούτε απαιτείς- να σε σέβονται, δεν ελπίζεις σε τίποτα το επίγειο, δεν αναζητάς κατανόηση, δεν εμμένεις στα του κόσμου τούτου. Με αποτέλεσμα τα γεγονότα της ζωής, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, τα αγαθά του κόσμου τούτου να μην αναγάγονται ως αυτοσκοποί αλλά ως μέσα προς την πνευματική μας πρόοδο και συνάνστησή μας με τον Χριστό.
———————-
Δύσκολο; Η δυσκολία έγκειται στο κατα πόσο είμαστε έτοιμοι να γίνουμε έσχατοι κατ’επιλογήν. Τίποτα δεν είναι δύσκολο όταν έχεις την ελπίδα σου στην αγάπη του Θεού και βάζεις τον εαυτό σου υποκάτω όλης της κτίσης. Τίποτα δεν φαίνεται βάρος, δεν προσβάλεσαι από τίποτα, δεν σε αγγίζει τίποτα. Όταν αφήνεις την Χάρη του Θεού να σε αγγίξει όλα τ’άλλα δεν τα αισθάνεσαι. Δεν γίνεσαι αναίσθητος αλλά απαθής, δεν γίνεσαι αγνώμων αλλά ευγνώμων, δεν γίνεσαι ιδιότροπος αλλά απλός.
———————-
Όπως όλοι μας, έτσι και εσύ έχεις απέραντο φως μέσα σου. Φως που πηγάζει όχι αφ’εαυτού σου αλλά από το Φως της Θείας επισκέψεως· αρκεί να ομολογήσεις και να αποδεχθείς το σκοτάδι σου, την ατέλειά σου. Τότε θα γίνεις μέγας, όταν γίνεις ελάχιστος. Τότε θα υπάρχεις, όταν γίνεις ανύπαρκτος. Τότε θα ειρηνεύσεις, όταν εκουσίως παραδοθείς και χάσεις. Τότε θα αγιάσεις, όταν αποδεχθείς ότι είσαι αμαρτωλός.
———————-
Οι πίκρες που σε μαστιγώνουν είναι γιατί γλυκοφιλάς τον εαυτούλη σου συνεχώς. Έαν προσφέρεις συνεχώς στον εαυτό σου το γλυκόπικρο φάρμακο της ταπείνωσης τότε χάνεται η πικράδα των ασθενειών, της προδοσίας, της κακίας. Χάνεται κάθε πίκρα από την ζωή. Όχι γιατί παύουν να υπάρχουν αλλά γιατί εσύ πλέον τα γεύεσαι όλα διαφορετικά.
———————-
Πάνω στον μεγαλύτερο σταυρό σου γεύεσαι την ανάστασή σου γιατί δεν μένεις στον σταυρό αλλά βλέπεις τα έσχατά σου μέσα από την πίστη και την ελπίδα στον Θεάνθρωπο. Μέσα στην μεγαλύτερή σου κόλαση εσύ γεύεσαι παράδεισο.
———————-
Όχι, δεν είναι όλα αυτά ουτοπικά. Αυτά τα ζήσανε οι Άγιοί μας που ήτανε από σάρκα και αίμα και οστά όπως όλοι μας. Είχαν όμως και καρδιά. Καρδιά που χτυπούσε αθόρυβα να μην ενοχλεί κανέναν, και δεν ενοχλούνταν από κανέναν. Δεν έκριναν κανέναν, δεν σχολίαζαν κανέναν, δεν ασχολούνταν με κανέναν βάζοντας κακούς λογισμούς. Όλους τους είχανε μέσα στην καρδιά τους…
———————-
Εάν γεμίσεις την καρδιά σου με τους άλλους…δεν χωρά πλέον το εγώ σου· μα τότε όμως είναι που βρίσκεσαι και υπάρχεις.

Καλό Παράδεισο, μεγάλη Πονεμένη (μνήμη Dolores O' Riordan)

ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ

Του συνεργάτου μας,

Ανδρέα Χριστοφόρου, Νομικού. 

Οι μεγαλύτερες αμαρτίες μας είναι αυτές που προηγήθηκε ΑΠΟΦΑΣΗ και σχέδιο δράσης!

Πιο επικίνδυνες και ανιχνεύσιμες είναι αυτές που έγιναν βαθιά στην καρδιά μας και είναι σταθερές επιθυμίες μας.

Επειδή έχουν ΔΟΛΟ μέσα και επικέντρωσαν την ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥ ΝΟΥ , ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ της και έγιναν εξ όλης ψυχής!

Διότι συνοδεύτηκαν από ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗ ΒΛΑΒΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!

Αντισταθήκαμε στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ που μας είπε να μην τις κάνουμε διότι θα βλάψουμε και θα βλαφτούμε και ΕΛΚΥΣΑΜΕ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ.

Μια τέτοια Αμαρτία είναι οπωσδήποτε Ο ΑΥΤΟΕΡΩΤΙΣΜΟΣ  που αρχίζει στην προεφηβία ,η ΠΟΡΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΙΧΕΙΑ και οι συνέπειες μετά την διάπραξη ήταν ότι ΝΟΙΩΣΑΜΕ ΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΠΑΓΕΡΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΞΕΝΟ ΠΟΝΗΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΠΗΚΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ !

Άλλες αμαρτίες είναι η στάση αδιαφορίας, μίσους και αποστασιοποίησης μας απέναντι στούς ανθρώπους!

Αυτά ισχύουν όχι μόνο για τις πράξεις μας αλλά και για τους λογισμούς και τις επιθυμίες μας.

Η επανάληψη παγίωσε την αδιαφορία και την παγερότητα για τον Θεό, για τη Θ. Λειτουργία, τα Μυστήρια και πολλές φορές ενώ θέλουμε να σταματήσουμε τις επιθυμίες και τις πράξεις αυτές ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΙΟΤΙ ΜΑΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΑΝ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ.

Τότε κάθε τι που έχει σχέση με τον Θεό και την Εκκλησία μας κουράζει και μας ενοχλεί.

Πως θα ελευθερωθούμε;

ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ πρέπει πρώτα ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΕΞ ΟΛΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΟΣ.

Αν δεν προηγηθεί  η  Απόφαση να παλέψουμε μέχρι τέλους με την Αμαρτία, δεν θα ανατρέψουμε  την Απόφαση με την οποία αμαρτήσαμε.

Αυτό δεν έκανε ο Μετανοών Άσωτος;

Η Απόφαση και η μανία απελευθέρωσης θα ελκύσουν τη Χάρη του Θεού και θα νοιώσουμε την Παρουσία Του και την συγχωρετικότητα Του.

Η απόφαση  της Μετανοίας πρέπει διαρκώς να μας διέπει διότι διαρκώς θα αντιτάσσεται η επιθυμία της αμαρτίας μέσα μας.

Η απόφαση της Μετανοίας πρέπει όπως και στον Δαυίδ να ενεργοποιεί την προσευχή στο δωμάτιο ή το κελί μας και το Νού μας στη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας.

Μετα θα τρέχουμε σε Πνευματικό να εξομομολογούμαστε  με ειλικρίνεια τις αμαρτίες μας και θα παίρνουμε την Άφεση τους.

Θα Κοινωνάμε και θα νιώθουμε τον Χριστό μέσα μας.

Η Αγάπη, η Ειρήνη, η Χαρά ως καρποί του Αγίου Πνεύματος θα γεμίζουν την ψυχή και το σώμα μας και η παρουσία του Χριστού θα αυξάνεται καθημερινά στη Ζωή μας!

Από το ιστολόγιο του ιερού ναού Αγίου Θεράποντα Ζωγράφου

Κοιτάξτε τι πόνος κρύβεται πίσω από την μπαταρία του κινητού μας...Ορυχεία κοβαλτίου στην Λαΐκή Δημοκρατία του Κογκό (τέως Ζαΐρ)

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει... 2017»: π. Χαράλαμπος - Λίβυος Παπαδόπουλος: Οτι λάμπει δεν είναι Χριστπος: Γιά την βιασύνη στην Πνευματική ζωή.

; 

Ο Χριστός «άργησε» (Λουκ. 8, 41 – 56)

Ηρακλής Αθ. Φίλιος, Βαλκανιολόγος-θεολόγος

Ο Χριστός «άργησε» (Λουκ. 8, 41 – 56)

28 Οκτωβρίου 2017

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΡΓΗΣΕ!

Είναι πράγματι εξαίσια η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής (Λουκ. 8, 41 – 56), η οποία αναφέρεται στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και στη θεραπεία της αιμορροούσης.

Σύμφωνα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, ένας αρχισυνάγωγος, ο Ιάειρος, πλησιάζει τον Χριστό και Τον καλεί να ‘ρθει στο σπίτι του, προκειμένου να σώσει την ετοιμοθάνατη μοναχοκόρη του, ένα κορίτσι δώδεκα ετών. Ο Χριστός κινείται προς το σπίτι, όμως κάποια γυναίκα που έπασχε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και δεν είχε βρει ίαση σε γιατρούς, Τον πλησιάζει και αγγίζει την άκρη του ενδύματος Του, σταματώντας έτσι η αιμορραγία της. Ο Χριστός αντιλήφθηκε να βγαίνει δύναμη από μέσα Του και ρωτάει να μάθει ποιος Τον άγγιξε. Η γυναίκα Τον πλησιάζει, λέει πως γιατρεύτηκε κι Εκείνος της λέει «έχε θάρρος κόρη μου, η πίστη σου σ’ έσωσε, πήγαινε εις ειρήνη» (Λουκ. 8, 48 – 49). Εν τω μεταξύ, η κόρη του Ιάειρου πεθαίνει. Ο Χριστός όμως πηγαίνει σπίτι του αρχισυνάγωγου και φέρνει στη ζωή την κόρη του.

Ομολογώ εν πρώτοις, πως αυτό το θαυμαστικό στον παραπάνω τίτλο δύο συναισθήματα προκαλεί στον αναγνώστη∙ ειρωνεία και έκπληξη. Αποκλείω την ειρωνεία και οποιαδήποτε σχετική διάθεση εμπαιγμού του προσώπου του Χριστού και θέτω την υποψία της έκπληξης ως σημείο εκκίνησης της σκέψης. Απορώ όμως, έντονα διαβάζοντας τον παραπάνω τίτλο, σκεπτόμενος τους λόγους για τους οποίους αργεί ο Χριστός. Αργεί όμως; Κι αν αργεί, πως είναι πανταχού παρών; Αν πάλι δε αργεί, τότε ποιες είναι οι απορρέουσες συνέπειες μιας τέτοιας αργοπορίας;

Ο Χριστός σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή πηγαίνει να σώσει την κόρη του Ιάειρου. Μία γυναίκα όμως, η οποία αναζητά κι εκείνη την ίαση, καθυστερεί τον Χριστό να πάει στο σπίτι του αρχισυναγώγου. Αυτό μεταφράζεται σε απώλεια χρόνου. Με άλλα λόγια η κόρη του Ιάειρου, είναι ζήτημα λεπτών να πεθάνει. Κι ο Χριστός αντί να κατευθυνθεί χωρίς καθυστέρηση στο σπίτι του αρχισυναγώγου, σταματάει και αρχίζει μία άλλη συζήτηση, αυτή τη φορά με μία αιμορροούσα. Ο πατέρας της μοναχοκόρης, έχοντας τη δική του αγωνία, νιώθοντας τον χρόνο ως τον χειρότερο του σύμμαχο αυτή την τραγική στιγμή και χωρίς να ωθεί τον Χριστό να βαδίσει γρηγορότερα, Τον ακολουθεί και συμμετέχει στην τραγωδία ενός άλλου ανθρώπου, ήτοι στον πόνο της αιμορροούσας. Και σε λίγο, έρχεται το δυσάρεστο. Αναγγέλλουν στον αρχισυνάγωγο πως η κόρη του πέθανε.

Φανταστείτε έναν πατέρα να πληροφορείται πως η μοναχοκόρη του δεν ζει. Κι όχι μόνο αυτό. Του λένε να μην ενοχλεί πλέον τον διδάσκαλο, αφού δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη και η αγωνία της έκπληξης. Ο Χριστός όμως δεν γυρίζει να φύγει, ούτε συμπαραστέκεται στο πένθος του πατέρα, αλλά του λέει «μη φοβάσαι, μόνο πίστευε και θα γίνει καλά» (Λουκ. 8, 51). Δεν θέλω να σκέφτομαι τη συντριβή του πατέρα, αναζητώ όμως την αίσθηση που του δημιουργήθηκε ακούγοντας αυτά τα λόγια. Αν άκουγε αυτά τα λόγια ο Spinoza ή ο Descartes, ακόμη κι ο Hume, θα έλεγε «Ε, τι μας λες τώρα, ότι πέθανε η κόρη του κι εσύ θα την φέρεις στη ζωή; Πώς γίνεται αυτό; Αυτό είναι αδύνατον. Ούτε οι αισθήσεις, ούτε ο ορθολογισμός επιτρέπει ένα τέτοιο θαύμα. Εδώ όλα εξηγούνται με βάση τον νου και την αισθησιοκρατική αντίληψη κι εσύ τολμάς να παίζεις με τον πόνο του ανθρώπου;».

Ο πατέρας πλέον πενθεί. Ο Χριστός άργησε να φτάσει στο σπίτι κι από την άλλη, βεβαιώνει στον πατέρα πως η νεκρή του κόρη θα γίνει καλά. Αυτό ακούγεται και είναι παράδοξο. Η κόρη του πέθανε και θα γίνει καλά; Μα, πως γίνεται αυτό; Αυτό γίνεται. Και γίνεται μέσα από την πίστη, την οποία οποιοσδήποτε εμπειρισμός και ορθολογισμός, δεν έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί και να την θέσει ως σημείο έρευνας. Ο Husserl μέσα από τη φαινομενολογία του θα μας έλεγε «πάει τελείωσε, αυτή είναι η κατάσταση που υφίσταται και δεν είναι κάτι άλλο, αυτή είναι η αντικειμενικότητα των πραγμάτων, τι πάτε να αλλάξετε;». Όσο δε μάλλον για τον νεοπλατωνικό Πορφύριο, τον φαντάζομαι να ειρωνεύεται τα λόγια του Χριστού και να γράφει στο «Κατά Χριστιανών» για έναν παράλογο και φαντασιόπληκτο Χριστό.

Ο λόγος του Χριστού, αν και φιλοσοφικός ως προς το στοχασμό και την εν γένει θεώρηση των όντων, θέτει την υπέρβαση της κτιστής περατότητας, της φύσεως των όντων και των νόμων της φύσεως, αφού «ὅπου Θεός δέ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις».  Ο  λόγος του Χριστού δίνει ζωή. Ο Ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή. Αυτή η ζωή δεν εξηγείται ούτε από την εμπειριοκρατία, ούτε από τον ορθολογισμό, ούτε από τον υπαρξισμό. Το επέκεινα της μεταπτωτικής  πορείας, ως αλλοτρίωσης των φθαρτικών συνεπειών που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση αλλά και της εξουσιαστικής θνητότητας, έγκειται στη δυνατότητα της ζωής μετά τον θάνατο. Τη δυνατότητα όμως αυτή, δεν τη δίνει η φύση, οι νόμοι της, οι όροι και οι προϋποθέσεις της ζωής, αλλά το πρόσωπο του Χριστού. Αν κατά Heidegger κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τον άλλον το θνήσκειν του, ακόμη κι αν ο Ιωάννης Δαμασκηνός ομολογεί στα νεκρώσιμα ιδιόμελα του πως «διαλύεται πᾶς ἄνθρωπος», σύμφωνα με τον Χριστό αυτό το θνήσκειν, με την ανάσταση τελειώνει.

Ο Χριστός αν και άργησε να φτάσει στο σπίτι του Ιάειρου, εντούτοις γνωρίζει πως ο θάνατος δεν έχει μόνιμη εξουσία πάνω στους ανθρώπους, και γι’ αυτό δεν ανησυχεί. Διώχνει τον φόβο από τον πατέρα που πενθεί και του ζητάει μόνο να πιστέψει. Φτάνοντας δε στο σπίτι ο Χριστός και κάνοντας λόγο για κοίμηση της κόρης, παρά για θάνατο, ορισμένοι παρευρισκόμενοι τον ειρωνευόταν. Την ίδια ειρωνεία συναντάμε αργότερα στον Άρειο Πάγο, όπου ο απόστολος Παύλος έθεσε ένα καινούριο στοιχείο στα αυτιά των Αθηναίων, εκείνο της ανάστασης των νεκρών (Πράξ. Απ. 17, 32). Ο μεταφυσικός οπτιμισμός του Χριστού έχει λόγο ύπαρξης, όχι απαραίτητα ανάγκη, διότι ο Ίδιος αναστήθηκε από τους νεκρούς και χάρισε την αιώνια ζωή στο ανθρώπινο γένος.

Ο Χριστός αργεί και σήμερα. Μόνο που στο σημείο αυτό, επιλέγω να μην βάλω θαυμαστικό, όπως στον παραπάνω τίτλο, για να δηλώσω έκπληξη. Η απουσία του θαυμαστικού, για τους ανθρώπους πλέον δηλώνει κάτι πιο βαθύ και ανησυχητικό. Αγωνία, φόβο, απογοήτευση, θλίψη, άρνηση. Είναι η στιγμή, που το βάδισμα του Χριστού, άλλοτε τους ενθαρρύνει και άλλοτε τους ταλαιπωρεί. Γιατί όμως επιμένει να βαδίζει αργά; Δανείζομαι τις σκέψεις του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς και αφήνω εκείνος να δώσει συνέχεια στους προβληματισμούς: «Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Μέσα από τις λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά!!!».