Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ

Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ

Πρωτότοκη θυγατέρα της υπερηφάνειας, αλλά και μητέρα η ίδια πολλών άλλων ελαττωμάτων, είναι η κενοδοξία.

Κενοδοξία είναι η επιθυμία της επιδείξεως, η άμεση ή έμμεση φανέρωση των αρετών σου, πραγματικών ή φανταστικών, της αξίας σου ή των καλών έργων σου, με σκοπό την απόκτηση φήμης, τιμής, δόξας, επαίνων και θαυμασμού.

Αν φανερώνεις ένα καλό σου έργο για να δοξαστεί το όνομα του Θεού, τότε δεν αμαρτάνεις. Γιατί ο Κύριος είπε: «Να λάμψει το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας» (Ματθ. 5:16). Και σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, πρέπει να προσέξεις πολύ, επειδή, πίσω από την πρόθεσή σου να δοξαστεί ο Θεός, κρύβεται συχνά η κενοδοξία, και μάλιστα με τόση πανουργία, ώστε δεν τη συνειδητοποιείς.

Στο αμάρτημα της κενοδοξίας δεν πέφτουν μόνο εκείνοι που φανερώνουν τις αγαθοεργίες τους, επιζητώντας τον έπαινο και το θαυμασμό. Πέφτουν κι εκείνοι που καυχιούνται, οι ταλαίπωροι, γιατί θαρρείς; Για τις αμαρτίες τους! Ο ένας για το ότι έκλεψε ζώα ή άλλα πράγματα από τον πλησίον του, χωρίς εκείνος να το πάρει είδηση. Ο άλλος για το ότι πόρνευσε. Κι ένας τρίτος ακόμα και για το ότι σκότωσε άνθρωπο, με τον όποίο είχε έχθρα. Όλα τούτα τα θεωρούν, οι άθλιοι, δείγματα παλικαριάς, λεβεντιάς και ανδρισμού!

Στην κενοδοξία πέφτουν κι εκείνοι που, από ανθρωπαρέσκεια παραβαίνουν τον θείο ή τον ανθρώπινο νόμο. Τέτοιοι είναι οι ασυνείδητοι δικαστές, που, για να μη χάνουν την εύνοια των αρχόντων, κάνουν αδικοκρισίες.

Οι θυγατέρες της κενοδοξίας είναι επτά.

	Πρώτη είναι η κ α ύ χ η σ η, δηλαδή η αλαζονική περιαυτολογία για πλούτη ή ευφυΐα ή γνώση ή ευγενική καταγωγή κλπ.
	Δεύτερη είναι η ματαιόδοξη εφευρετικότητα, δηλαδή η εύρεση και παρουσίαση νέων, πρωτότυπων μεθόδων και πραγμάτων ( από τα πιο άπλά και καθημερινά, όπως φαγητά, φορέματα κ.α, μέχρι τα επιστημονικά επιτεύγματα), όχι όμως για το καλό των ανθρώπων, αλλά για τη δόξα και τη φήμη.
	Τρίτη είναι η υποκρισία, το να προσποιείται δηλαδή κανείς ότι είναι ευλαβής και ενάρετος ή ότι έχει άλλα χαρίσματα Αυτό είναι αμαρτία ακόμα κι όταν γίνεται για τη νουθέτηση των άλλων.
	Τέταρτη είναι η απείθεια, δηλαδή η ισχυρογνωμοσύνη και το πείσμα
	Πέμπτη είναι η ασυμφωνία.
	Έκτη είναι η φιλονικία.
	Έβδομη τέλος, είναι η π α ρ α κ ο ή .

Σημείωσε επίσης, ότι ο παμπόνηρος διάβολος συνηθίζει ν’ ανοίγει τρεις λάκκους δίπλα σε κάθε αγαθό έργο σου, επιδιώκοντας να σε ρίξει μέσα σ’ έναν απ’ αυτούς: πρώτα σου παρουσιάζει το έργο ακατόρθωτο, έτσι ώστε να δειλιάσεις και μήτε καν να τ’ αρχίσεις.

Αν ωστόσο, προχωρήσεις, αγωνίζεται με διάφορους λογισμούς να δηλητηριάσει την καλή σου προαίρεση, ώστε να μην κάνεις το έργο για την αγάπη του Θεού ή των συνανθρώπων σου, αλλά με άλλον, ιδιοτελή, σκοπό, λ.χ. για το κέρδος, για το συμφέρον ή για τη δόξα Και τέλος, αν δεν σε απατήσει με τα δύο προηγούμενα, πασχίζει να σε ρίξει στον τελευταίο λάκκο, δηλαδή σε παινεύει και σε εγκωμιάζει για να κενοδοξήσεις, κι έτσι η κενοδοξία να σκορπίσει τον καρπό της αγαθοεργίας.

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο, ας συλλογιστούμε μία πικρή, πικρότατη αλήθεια: Από τον κόσμο τούτο πέρασαν άνθρωποι περίφημοι και ξακουστοί, που τ’ όνομά τους έμεινε στην ιστορία Πέθαναν όμως, όπως όλοι, και τώρα βρίσκονται στην κρίση του Θεού. Ίσως μάλιστα το και πιθανότερο -να καταδικαστούν στην αιώνια κόλαση. Κι εμείς τους θαυμάζουμε και τους επαινούμε και τους μακαρίζουμε, ζηλεύοντας τη δόξα τους. Τι τους ωφέλησε, όμως, η γήινη δόξα; Και σε τι βοηθήθηκε η ψυχή τους από των ανθρώπων τον έπαινο; Σε τίποτα. Σε συμφέρει λοιπόν, αδελφέ, να στρέψεις το βλέμμα σου από την επίγεια δόξα στην επουράνια, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τους ανθρώπους στο Θεό. Εκείνος σου χάρισε τη σύντομη αυτή ζωή της γης για ένα και μόνο σκοπό: Την εξασφάλιση της ατελεύτητης ζωής των ουρανών. Πώς; Με τον πνευματικό αγώνα, με την καλλιέργεια της ψυχής, με τον πόλεμο εναντίον της αμαρτίας και των παθών, με την απόκτηση των αρετών.

Περιφρόνησε λοιπόν τη μάταιη δόξα του πλάνου κόσμου και κάνε τα τρία τούτα, που θα σε βοηθήσουν να νικήσεις την κενοδοξία:
α) Όποιαν αρετή έχεις και όποιο καλό έργο κάνεις, να τα κρύβεις, ώστε να μην τα γνωρίζουν οι άνθρωποι.
β) Όταν κάποιος σε επαινεί, εσύ να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου, που εκείνος δεν τις γνωρίζει, και να θλίβεσαι και να συντρίβεσαι βαθιά γι’ αυτές.
γ) Ό, τι έχεις, να σκέφτεσαι πάντα ότι το χρωστάς στον ευεργέτη Θεό. Γιατί «κάθε αγαθό, που δίvεται στους ανθρώπους, και κάθε τέλειο δώρο έρχεται από ψηλά, από τον Πατέρα και Δημιουργό τωv ουράνιωv σωμάτωv» (Ιακ. 1:17). Σ’ Aυτόν μόνο πρέπει κάθε έπαινος και δόξα και ευχαριστία, τον χορηγό κάθε αγαθού. Εσύ, ό, τι καλό κι αν κάνεις, δεν πρέπει να κυριευθείς απ’ την κενοδοξία, δεν πρέπει να καυχηθείς, γιατί μόνος σου, χωρίς τη βοήθεια και τη χάρη Εκείνου, τίποτα δεν μπορείς να κατορθώσεις. «..Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει ένα σπίτι, μάταια κουράστηκαν οι οικοδόμοι» (Ψαλμ. 126: 1).

«ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ»
Εκδ. Ι. Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ