Η Προσευχή ενός ασώτου

 Χριστέ μου.

  Βοήθα με να συνειδητοποιήσω, πώς σέ κάθε τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, ζώ καί υπάρχω, συνέχομαι καί συντηρούμαι εξ αιτίας τής άπειρης αγάπης Σου, πού εκχέεται και μέ αγκαλιάζει, συνιστώντας τό -καθόλου αυτονόητο γιά τον τυφλωμένο εγωισμό μου- μέγιστο των θαυμάτων, πού καθιστά αχαριστία και περιφρόνηση τής Αγάπης Σου, τήν εκζήτηση από πλευράς μου επί πλέον  θαυμάτων πού θα μέ έπειθαν γιά την ύπαρξή Σου και την αδιάλειπτη παρουσία Σου στην ζωή μου.  

  Κάνε με να αισθάνομαι ένα αθώο παιδί στην στοργική αγκαλιά Σου, όπως τότε που ένοιωθα απόλυτα ασφαλής και ευτυχισμένος στην αγκαλιά του επίγειου πατέρα μου, και να μην φοβάμαι ΤΙΠΟΤΑ, αρκεί να μην σε ξαναχάσω ούτε σε αυτήν, ούτε στην μέλλουσα ζωή. Κάνε αυτή η αίσθηση της παντοδύναμης στοργικής Σου πρόνοιας να με καθιστά γαλήνιο και ειρηνικό ανα πάσα στιγμή, αφαιρώντας μου το άγχος της οποιασδήποτε μέριμνας, που να μου φαίνεται γελοίο μπροστά στήν δική Σου συνεχή υποστήριξη. 

 Φώτιζέ με να συνειδητοποιώ πώς χωρίς τήν Χάρι, τόν Οίκτο και τήν Φιλανθρωπία Σου, είμαι ένας ανίκανος και ανάξιος πηλός.

  Φώτιζέ με νά αντιλαμβάνομαι κάθε στιγμή, πώς ότι καλό έχω επάνω μου, δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μου δήθεν αξιοσύνης και ικανότητας, αλλά δώρο τής Χάριτός Σου, γιά τό οποίο δεν πρέπει να υπερηφανεύομαι.

  Δυνάμωνέ με κάθε δευτερόλεπτο, ώστε να μπορώ να καταπολεμώ τήν πνευματικά -και μακροπρόθεσμα και σωματικά- θανατηφόρα καθημερινή μου συνήθεια, νά υπεραίρω, αυτομάτως, τόν εαυτό μου, έναντι όλων των ανθρώπων πού συναντώ, νομίζοντας ότι είμαι δήθεν κάτι περισσότερο από αυτούς, σέ οποιονδήποτε τομέα, γνώσης, αρετής, εξυπνάδας, ικανότητας. Επίσης, να καταπολεμώ την θανατηφόρα μου συνήθεια να κρίνω τούς πάντες, ταυτίζοντάς τους μέ το κρίμα τους, καί θεωρώντας, ταυτόχρονα, πως είμαι καλύτερός τους. Αντίθετα, χἀρισέ μου λίγη από την δική Σου ταπείνωση, ώστε να νοιώθω ο έσχατος όλων, καί να ζητώ σιωπηρά ή φανερά συγνώμη από τα αδέλφια μου καί από Εσένα γιά τήν έπαρσή μου.

  Χριστέ μου, βοήθα με, να μην γίνω εγώ αφορμή για κανέναν αδελφό μου, (έστω και αν έχω δίκιο), ώστε να αναγκασθεί να αμαρτήσει εξ αιτίας μου, στίς σκέψεις, στά λόγια και στίς πράξεις του, κατακρίνοντάς με, βρίζοντάς με ή οργιζόμενος κατά εμού, καί ωθούμενος, έτσι, εξ αιτίας μου, σε θέση περαιτέρω πνευματικού θανάτου.

  Χριστέ μου, Σέ παρακαλώ, βοήθα με, να μην προτάσσω τό θέλημά μου από το δικό Σου. Δώσε μου εγκράτεια σέ όλα, στίς κινήσεις, στήν ομιλία, στήν όραση, στούς λογισμούς και στην τροφή, για να μην βαραίνω σωματικά και πνευματικά παραδιδόμενος σέ αδρανοποιό εγωιστική τρυφή, αλλά να είμαι σέ ελαφράδα σώματος και ψυχής για να αντιλαμβάνομαι και να εκτελώ τό δικό Σου θέλημα.

    Εγώ δεν δύναμαι, αλλά με την βοήθειά σου θα μπορέσω. Διότι Εσύ είπες «Αιτείτε και δοθήσεται  υμίν» και ότι λές Εσύ είναι νόμος και εγγύηση και εκπληρώνεται στό έπακρο, και αυτό το διαπίστωσα, αρκεί να ζητάω πράγματα σύμφωνα με τό θέλημά Σου, που μέ φέρνουν πιο κοντά Σου και δεν με απομακρύνουν από Εσένα.

  Διότι δικιά Σου είναι η Βασιλεία και η Δύναμις και η Δόξα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων.

  Αμήν.