Άκουσα (εδώ), για τήν θεοεγκατάλειψη. Είναι, από ότι κατάλαβα, η διακοπή τής συχνής αισθήσεως τής χάριτος του Αγιόυ Πνεύματος, κυρίως σε διανοούμενους αγωνιστές της πίστεως, πού άρχισαν να υπερηφανεύονται πώς έχουν τήν Χάρι στο τσεπάκι, και που την χρησιμοποιούν προς ιδίαν απόλαυσιν.
Η θεοεγκατάλειψη θεωρείται ευεργεσία, διότι έτσι ο Θεός ωθεί τον θεοεγκαταλελειμμένο σε αγώνα κατά της ιδιωτικής απόλαυσης της Χάριτος καί σε στροφή πρός την «ταπεινή κενωτική κοινώνηση». Δηλαδή, προς τον αγώνα για το άδειασμα από την φιλαυτία και την μεθ᾿ αυταπαρνήσεως αγαπητική διακονία του άλλου. Από ότι άκουσα, αυτές είναι σκέψεις του γέροντος Σοφρωνίου του Έσσεξ.
Εγώ έχω αυτόν τον κίνδυνο.
Άρχισα να επιδιώκω τήν απόλαυση τής γαλήνης τής παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αρχίζει να τήν καταναλώνει κατ᾿ ιδίαν, σαν ένα ακόμα προϊόν απόλαυσης τῶν αισθήσεων.
Κάτι σαν να επιδιώκω τήν συνέργεια του Αγίου Πνεύματος σε έναν πνευματικό αισθησιασμό.
Ευτυχώς, η καθημερινή ενασχόλησή μου μέ τούς αρρώστους, η ευκαιρία δηλ. που μου παρέχεται να κενώνομαι αγαπητικά γιά τούς άλλους, είναι πάντα παρούσα. Και εδώ με ευνόησε ο Θεός. Εγώ είμαι ο άχρηστος, που αντί να ευχαριστήσω τον Θεό για αυτό Του το δώρο, και να Του το αντιδωρήσω διά των άλλων, τό υποτάσσω στην δική μου πνευματική βολή.
Από εμένα εξαρτάται εάν θα αγωνιστώ να δώ τον κάθε άρρωστο πού μπαίνει στο ιατρείο σαν πονεμένο πουλάκι που θα τρέχω να τό αγκαλιάσω με όλη μου την καρδιά, άνευ όρων και εις βάρος της πνευματικής μου ηδονοθηρίας ή αντίθετα, εάν για χάρι της πνευματοσωματικής χαράς που αντλώ από την προσευχή και την συμμετοχή στην λειτουργική ζωή της εκκλησίας, θα κοιτάζω το ρολόι, και θα οχλούμαι και θα οργίζομαι από κάθε μη προγραμματισμένη παρουσία αρρώστου στο ιατρείο, ειδικά προς το τέλος του ωραρίου, οπότε θα θέλω να φύγω για να πάω στην εκκλησία, ειδικά τώρα, την σαρακοστή.
Ξέρω, πώς όπως σε κάθε τραγικό δίλλημα, δεν υπάρχουν εγγυήσεις και διασφαλίσεις. Καλούμαι να βρω την ισορροπία και συνήθως την χάνω από ολιγοπιστία, εγωισμό, ανυπομονησία και πνευματική ανωριμότητα…
Πάντως, κάπως έτσι, από ότι κατάλαβα και διάβασα, προχωράει ο Πνευματικός αγώνας. Και αν χάνει για λίγο, ή και για πολύ τα ζύγια, έρχεται η προσευχούλα, η εξομολόγηση στόν πνευματικό, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που μας δωρίζεται αφειδώς κατά τα εκκλησιαστικά μυστήρια καί η ατελεύτητη αγάπη Του, γιά να μας ξελασπώσει..
Ε, να , εδώ είναι η υπεροχή τής Ορθοδοξίας: Τό σύστημα τής προπόνησής της είναι ανυπέρβλητο. Και μόνο αν σκεφτούμε την μη αποδοχή τής ιεράς παραδόσεως από τούς Προτεστάντες, καταλαβαίνουμε τήν βιωματική τους αναπηρία: Μά η ιερά παράδοση είναι η εμπειρία αυτού του αγώνα, που διδάσκει τούς μελλοντικούς αγωνιστές. Είναι τα case records που στέκουν οδηγός καθημερινής πάλης. Η τιθάσευση, χαλιναγώγηση καί καταπολέμηση του εγωισμού δεν επιτυγχάνεται μόνο με θεωρητικές ασκήσεις τού νού, επί χάρτου επι της Αγίας Γραφής. Αυτές είναι αναγκαίες αλλά όχι ικανές να φτιάξουν αγωνιστές της Πίστεως.
Απαιτείται ψυχοσωματικός αγώνας, που θα επιστρατεύει, σφυρηλατεί και θα μεταμορφώνει εν Χριστώ, και τόν νούν, και την επιθυμία και το συναίσθημα, και τό σώμα. Ολον τόν άνθρωπο. Οχι μόνον τον νούν του, όπως θέλουν οι νεοπλατωνίζοντες, νεοΘωμιστές, νεοΒαρλααμιστές.
Εδώ είναι η Δόξα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του Ιερού Ησυχασμού
Αλλά, να, και πάλι ξέφυγα σε θεωρητικό αυνανισμό..
Θεέ μου, Σε ευχαριστώ γιά ότι κάνεις γιά μένα, ενώ είμαι τόσο χαμένο κορμί, που ώρες-ώρες δεν θέλω να με ξέρω…
6 σχόλια:
Ο Ακινάτης δεν είναι τόσο μακριά από τη μοναχική παράδοση. Εξαρτάται μέσα από ποια "φίλτρα" τον γνώρισες. Νομίζω όμως πως αναλύεις υπερβολικά την κάθε κατάσταση. Για να το "παλαμικά", όσο περισσότερο μιλάμε για τον Θεό, τόσο απομακρυνόμαστε από Αυτόν. Δεν θέλω φυσικά να δώσω συμβουλές, απλά εκφράζω προσωπική άποψη. Να είσαι καλά.
"Νομίζω όμως πως αναλύεις υπερβολικά την κάθε κατάσταση"
Ζώ τήν κάθε κατάσταση και παλεύω μέσα σε αυτήν καί με αυτήν.
Εσείς μπορεί να είχατε την χάρη να μην χρειάσθηκε να παλέψετε.
Εγώ είμαι ευήμαρτος. ευόλισθος και απαιτείται μεγάλη ενέργεια για να βλέπω τόν Θεό σέ κάθε κατάσταση.
Αδελφέ μου, δεν επέστρεψα στην πίστη στά 50 μου για να κανω πιστηχαβαλέ.
Μάχη επέστρεψα για να δώσω.
Νά είστε πάντα καλά
΄Φυσικά και δεν είχα, ούτε έχω καμία χάρη. Αν σας φάνηκε "κάπως" το σχόλιό μου, σας ζητώ συγνώμη. Εξέφρασα την άποψή μου βασιζόμενος μόνο στα δικά μου βιώματα. Είμαι αμαρτωλός, ναι. Στον δικό σας αγώνα βλέπω τον αγώνα όλων μας. Στην ενορία μας έχουμε κάποιους συναδέλφους σας, οι οποίοι είναι πραγματικά πιστοί. Όταν τους βλέπω, σας φέρνω στο νου μου καμιά φορά. Ελπίζω να σας μοιάσουμε στο αγωνιστικό πνεύμα, αδελφέ. Καλή Σαρακοστή.
Αδελφέ μου, κρατώ από το αρχικό σας σχόλιο, τήν διάθεσή σας να μήν φερόμαστε απορριπτικά κατά κανενός (εν προκειμένω κατά του Ακινάτη, τόν οποίο εγνώριασα μέσα απο τα φίλτρα του πατρός Νικολάου Λουδοβίκου, στό "Ο μόχθος της μετοχής").
Επίσης, την ορθή πρόθεσή σας να μην προσκολώμεθα ζηλωτικά σέ ότι νομίζουμε σωστό (εν προκειμένω στόν Παλαμά), αλλά να βλέπουμε και την άλλη πλευρά της διδαχής τους, εκείνη που ίσως δεν μας βολεύει.
Καί σας ευχαριστώ πολύ.
Αδελφέ μου, ελπίζω να μην νου μοιάσετε σέ τίποτα, γιατί είμαι ενα χαμένο κορμί.
Καλή Σαρακοστή.
Καλή Τεσσαρακοστή από τη Γερμανία!
Καλή Τεσσαρακοστή, σε όλα τα αδέλφια μας, στην Γερμανία και παντού.
Δημοσίευση σχολίου