Σήμερα το πρωί πριν να πάω στο ιατρείο προσευχήθηκα να μην οργιστώ.
Η κατάθλιψη στό φούλ, δεν φεύγει ούτε με την προσευχή.
Μόνη μου παρηγοριά, η σκέψη πως και την δική μου δυστυχία την υποφέρει ο Χριστός, καθώς πονά για την κατάντια μου..
Λίγο ξεχάστηκα με τον πρώτο ασθενή, ώσπου ένα έκτακτο γεγονός με εξόργισε.
Ο δαίμονας που με εξουσιάζει στό πάθος της οργής πήγε τα πράγματα στά ακρα. Αρχισα να βρίζω τό σόι μου, το στανιό μου. Η μόνη πρόοδος ήταν ότι δεν έβρισα, όπως άλλες φορές την πίστη μου και την Παναγία... Πέταξα αντικείμενα, κλότσησα πόρτες, έβρισα την μάνα μου. Φώναξα πως είμαι μια φτηνή ιατρική πόρνη πού "τά κάνει όλα".
Υστερα τα έβαλα με τούς αγίους πού ενώ παρακάλεσα δεν με προστάτευσαν. Την πλήρωσαν ο Αγιος Σπυρίδωνας, ο Αγιος Πορφύριος, ο Αγιος Λουκάς ο ιατρός και ο Αγιος Γεώργιος.
Μετά ηρέμησα. Δεν νίκησα εγώ τον θυμό. Απλώς, ο Χριστός τερμάτισε την δοκιμασία.
Η άσκηση τελείωσε και τα έκανα, ως συνήθως, σκατά.
Οχι μόνον δεν σκέφτηκα πόσο πονάω τους πλησίον μου και τον Χριστό με την χαμέρπεια μου, όχι μόνο δεν σταύρωσα τον εγωισμό μου, όχι μόνο δεν έγινα "πάντων διάκονος και πάντων δούλος" αλλά έκανα τό θέλημα αυτού στον οποίον είμαι δούλος: Του διαβόλου.
Εντάξει Χριστέ μου, κατάλαβα: Χωρίς εσένα μπορώ να κάνω μόνο το χειρότερο.
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλό μόνος μου.
Τουλάχιστον, μη με αφήνεις να κάνω τόσο κακό.
Χριστέ μου, Σε εκλιπαρώ: Οταν σου ζητάω άφεση-απελευθέρωση από τις δαιμονικές εξουσίες, δίνε μου την κάπου-κάπου γιατί όπως ξέρεις, έχω φτάσει στο σημείο να σου ζητάω να πεθάνω και τό μόνο που με κάνει να μετανιώνω γι αυτήν μου την απαίτηση είναι τα χρέη που θα αφήσω στην οικογένειά μου.. Τόσο γελοία κατάσταση...
Καί για τους Φαρισαίους πού θα καγχάσουν, άθεους και δηθεν ένθεους, έχω να πω τα εξής:
Ναί, ρέ, έτσι είναι ο Χριστιανός που μετανοεί: Παλεύει με τα πάθη του και με τις εξουσίες των δαιμόνων, συντρίβεται, αποτυγχάνει, ταπεινώνεται καί κάποτε έρχεται η Χάρις του Θεού και μεταμορφώνει το συντετριμμένο και τεταπεινωμένο πτώμα σε φορέα Ζωής.
Υπομονή: Οταν μάθω λίγο-λίγο να θυσιάζομαι άνευ όρων γιά τους άλλους, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Μέχρι τότε θα ζω την κόλαση μου. που επιμελώς ετοίμασα εγω και το αφεντικό μου στα 35 χρόνια αθεϊας.
"Αξια ών έπραξα απολαμβάνω"
25/4/2017.
Η κατάθλιψη στό φούλ, δεν φεύγει ούτε με την προσευχή.
Μόνη μου παρηγοριά, η σκέψη πως και την δική μου δυστυχία την υποφέρει ο Χριστός, καθώς πονά για την κατάντια μου..
Λίγο ξεχάστηκα με τον πρώτο ασθενή, ώσπου ένα έκτακτο γεγονός με εξόργισε.
Ο δαίμονας που με εξουσιάζει στό πάθος της οργής πήγε τα πράγματα στά ακρα. Αρχισα να βρίζω τό σόι μου, το στανιό μου. Η μόνη πρόοδος ήταν ότι δεν έβρισα, όπως άλλες φορές την πίστη μου και την Παναγία... Πέταξα αντικείμενα, κλότσησα πόρτες, έβρισα την μάνα μου. Φώναξα πως είμαι μια φτηνή ιατρική πόρνη πού "τά κάνει όλα".
Υστερα τα έβαλα με τούς αγίους πού ενώ παρακάλεσα δεν με προστάτευσαν. Την πλήρωσαν ο Αγιος Σπυρίδωνας, ο Αγιος Πορφύριος, ο Αγιος Λουκάς ο ιατρός και ο Αγιος Γεώργιος.
Μετά ηρέμησα. Δεν νίκησα εγώ τον θυμό. Απλώς, ο Χριστός τερμάτισε την δοκιμασία.
Η άσκηση τελείωσε και τα έκανα, ως συνήθως, σκατά.
Οχι μόνον δεν σκέφτηκα πόσο πονάω τους πλησίον μου και τον Χριστό με την χαμέρπεια μου, όχι μόνο δεν σταύρωσα τον εγωισμό μου, όχι μόνο δεν έγινα "πάντων διάκονος και πάντων δούλος" αλλά έκανα τό θέλημα αυτού στον οποίον είμαι δούλος: Του διαβόλου.
Εντάξει Χριστέ μου, κατάλαβα: Χωρίς εσένα μπορώ να κάνω μόνο το χειρότερο.
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλό μόνος μου.
Τουλάχιστον, μη με αφήνεις να κάνω τόσο κακό.
Χριστέ μου, Σε εκλιπαρώ: Οταν σου ζητάω άφεση-απελευθέρωση από τις δαιμονικές εξουσίες, δίνε μου την κάπου-κάπου γιατί όπως ξέρεις, έχω φτάσει στο σημείο να σου ζητάω να πεθάνω και τό μόνο που με κάνει να μετανιώνω γι αυτήν μου την απαίτηση είναι τα χρέη που θα αφήσω στην οικογένειά μου.. Τόσο γελοία κατάσταση...
Καί για τους Φαρισαίους πού θα καγχάσουν, άθεους και δηθεν ένθεους, έχω να πω τα εξής:
Ναί, ρέ, έτσι είναι ο Χριστιανός που μετανοεί: Παλεύει με τα πάθη του και με τις εξουσίες των δαιμόνων, συντρίβεται, αποτυγχάνει, ταπεινώνεται καί κάποτε έρχεται η Χάρις του Θεού και μεταμορφώνει το συντετριμμένο και τεταπεινωμένο πτώμα σε φορέα Ζωής.
Υπομονή: Οταν μάθω λίγο-λίγο να θυσιάζομαι άνευ όρων γιά τους άλλους, θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Μέχρι τότε θα ζω την κόλαση μου. που επιμελώς ετοίμασα εγω και το αφεντικό μου στα 35 χρόνια αθεϊας.
"Αξια ών έπραξα απολαμβάνω"
25/4/2017.
1 σχόλιο:
μία προσευχή βοηθάει. Όμως μερικές φορές δεν φτάνει ούτε αυτό.
Δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω είναι δύσκολες ημέρες αυτές που ζούμε.
Εγώ δοκίμασα έξτρα άσκηση. Τώρα αν δεν πάω γυμναστήριο αμέσως
επιστρέφω στον παλιό θλιβερό εαυτό μου.
Δημοσίευση σχολίου