Τό ατύχημά μου, της 6ης Σεπτεμβρίου 1999...

  Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 1999. Στίς 5 τό πρωί, ξεκινώ από την Καβάλα για να παρουσιασθώ στις 8 στό 424 Στρατιωτικό νοσοκομείο, στην Θεσσαλονίκη, για μετεκπαίδευση.

  Στά Νέα Κερδύλια αρχίζει να ψιχαλίζει. Έτρεχα με 120 χιλιόμετρα. Μπαίνω σε μια σχετικά ήπια αριστερά στροφή. Ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης.

  Τότε, το αυτοκίνητο αρχίζει να κάνει «οχτάρια» στον δρόμο, καθ᾿ όλο το πλάτος του, ώστε κάθε φορά που προσεγγίζει την αριστερή πλευρά του δρόμου, πρός την θάλασσα, να φοβάμαι ότι θα πεταχθώ έξω. Ηταν ακόμη νύκτα, και δεν έβλεπα πέραν των ορίων του δρόμου. Έχω την αγωνία μην έρθει αυτοκίνητο από το απέναντι ρεύμα, και τον σκοτώσω και σκοτωθώ..

  Τό αμάξι, πρέπει να έκανε 6-8 οχτάρια. Δεν ήξερα, τότε από «ανάποδο τιμόνι» για να προσπαθήσω με αξιώσεις να το επανελέγξω. Μάλλον έκανα τις λάθος κινήσεις…

 Μέ την ορμή που είχε αποκτήσει το αμάξι, σε μιά στιγμή, περιστρέφεται προς τα αριστερά, περί κατακορύφου άξονος καθέτου στόν δρόμο, στρίβει, δηλ. το μπροστινό μέρος πρός την θάλασσα καί το πίσω πρός την δεξιά άκρη του δρόμου.

  Τότε, κατάλαβα ότι θα τουμπάρει και θα κάνει κολοτούμπες πρός τα Δεξιά..

  Δύο σκέψεις πέρασαν αστραπιαία στό μυαλό μου: «Τό παιδί! Πώς θα τό μάθει το παιδί!» και «Θα ξυπνήσω, άραγε στό νοσοκομείο; Καί σε τι κατάσταση;».

  Τήν επόμενη στιγμή, το αυτοκίνητο, ξαφνικά…. ακινητοποιείται, κάθετα στόν άξονα του δρόμου, με τό πίσω μέρος του να βρίσκεται στην δεξιά άκρη του οδοστρώματος. Έτσι.. απλά και απρόσμενα,  παρά την ορμή που είχε αποκτήσει και που ήταν φυσικώς αδύνατον να μην το ανατρέψει.

  Κατεβαίνω γρήγορα, προσπαθώντας να δώσω μιά εξήγηση. Οι πίσω ρόδες βρίσκονται πάνω σε χώμα, στην άκρη του δρόμου.

  «Έ, είπα, έτσι εξηγείται: Πάτησαν οι ρόδες σε χώμα, και έπαψε το αμάξι να γλυστράει». Γρήγορα, ξεκινάω, για να μην φράζω τον δρόμο, και έφθασα με ..60 στην Θεσσαλονίκη από τήν τρομάρα μου.

  Ούτε κεράκι άναψα πουθενά, ούτε είπα κανένα ευχαριστώ σε θεό ή Άγιο. Ήμουν άθεος.

  Σέ 6 ημέρες, μετά τό τέλος της μετεκπαίδευσης, επιστρέφω ημέρα μεσημέρι, με ηλιόλουστο καιρό στήν Καβάλα. Πλησιάζοντας στό σημείο του συμβάντος, σταματώ, για να ανασκοπήσω το γεγονός. Καιρός διαυγέστατος. Δεξιά μου: Τό περιβόλι της Παναγιάς, ο Άθως, το Άγιο Όρος..

  Ψάχνω τό σημείο που το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε. 

  ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΣΥΓΚΛΟΝΊΖΟΜΑΙ, ΟΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ. Παντού, σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων, ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΚΡΑΣΠΕΔΟ.

  Κοιτάω σαν χαζός, πάω και έρχομαι πέρα-δώθε για να βρώ το σημείο οπου δεν υπάρχει κράσπεδο. Πουθενά. Πάω πιο πέρα, βρίσκω την στροφή όπου άρχισε το αμάξι να κάνει οκτάρια, έρχομαι πρός την Θεσσαονίκη, πουθενα χώμα. Παντού τσιμεντένιο κράσπεδο, χωρίς καμία λύση της συνεχείας του, πουθενά.

  Έφυγα για Καβάλα, με ένα μεγάλο ερωτηματικό στην ψυχή μου.

 Η ημέρα διαυγής και ηλιόλουστη, τα Κερδύλια αριστερά μου.

  Ο Άθως, δεξιά..

 Και ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό η υπόνοια πως κάποιος με βοήθησε..

 Γι αυτό, τώρα, κάθε φορά που πάω να πω στο απόδειπνο το «Άξιον εστί ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον..», σταματάω, καί κλαίω. Πνίγομαι από το μέγεθος της αχαριστίας μου. 

  Θυμάμαι πόσες φορές Την έβρισα, πρίν και μετά από το συμβάν της 6^ης Σεπτεμβρίου και φρίττω, βδελύττομαι,  αηδιάζω με τον εαυτό μου.

  Υπεραγία Θεοτόκε, μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, γιατί συνεχίζεις πάντα να με αγαπάς, εμένα, το σχαιό χωμάτινο κατακάθι;

  Γιατί κάθε φορά που σε παρακαλάω για κάτι, νοιώθω μια γαλήνη μέσα μου;

  Άπειρη η αγάπη Της, η συγγνώμη Της και η αγκαλιά Της.

  Απείρως απειρώτερη από την άπειρη αχαριστία μου.