Σήμερα, το πρόσωπό μου έλαμπε, ώσπου και πάλι τό αμαύρωσα εγώ.

  Σήμερά, μετά την λήψη του σώματος και του αίματος του Χριστού κατά την θεία κοινωνία, φεύγοντας από την μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Νέας Μάκρης, από τον ναό του Αγίου Εφραίμ, το πρόσωπό μου ήταν πιό λαμπερό και λείο από το σύνηθες. Σκέφθηκα:  «Λές, η Χάρις του Σωματος και του αίματος του Χριστού και η αγάπη του Αγίου Εφραίμ, να φωτίζουν τό πρόσωπο του κάθε ανάξιου αμαρτωλού σαν και μένα;»

  Καθώς κατέβαινα τήν Πεντέλη πρός τα Βριλήσσια, κατά στιγμές, κοίταζα στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και πάλι μου φαινόταν, πως πράγματι, κάτι διαφορετικό υπήρχε στο πρόσωπό μου, πού όμως, σταδιακά εξασθενούσε.

  Στό φανάρι της ναυτικής βάσης των Βριλησσίων, κάποιος νεαρός μαύρος μετανάστης, πουλούσε χαρτομάντιλα. Βάζω το χέρι στην τσέπη, πιάνω δύο κέρματα: Τό ένα των 10 λεπτών, και το άλλο των 2 ευρώ. Δίνω το δεκάλεπτο και δεν παίρνω χαρτομάντιλο.

  Καί τότε, το πρόσωπό μου έπαψε να λάμπει… Και εγώ, ένοιωσα σαν να άδειασα εκείνη την στιγμή..

  Τσιγκουνεύτηκα τα δύο ευρώ, και έχασα το ελάχιστο Φώς. Αυτό τό Φώς, που δεν μπορεί να συνυπάρξει με το σκοτάδι των πεσμένων μας υπάρξεων..

  Κι όμως: Ο Χριστός μας, μού είχε φέρει από το πουθενά, 440 ευρώ που χρειάζονται για να πληρώσω την πρώτη δόση του χαρατσιού με την ΔΕΗ, και τα ετήσια τέλη αποχέτευσης της ΕΥΔΑΠ. Θα γράψω την επόμενη φορά γι αυτό. Γι αυτό έγραφα προηγουμένως γιά ανάρτηση, αλλά έγινε διακοπή ρεύματος και το έχασα, και εγώ το ερμήνευσα, πως ο Θεός δεν θέλει να γράψω γι αυτό.

  Μού έδωσε τόσα ευρώ και εγώ τσιγκουνεύτηκα τα δύο.

  Ούτε ικανός, ούτε άξιος είμαι για να φωτίζομαι. Μόνο η Χάρις Του και η φιλανθρωπία Του θα μπορούσε να μου δίνει συνέχεια, ενώ είμαι τόσο ανάξιος..