Οταν αγαπάμε τόν Θεό και παραδιδόμαστε στό θέλημά Του, την ιστορία μας ελάχιστα την επηρεάζουμε εμείς

Όσο βιώνω ολοένα και περισσότερο τον Πνευματικό αγώνα (εννοώ τον εν Αγίω Πνεύματι), καταλαβαίνω το εξής:

  Δέν βαθύνουμε την προσωπική μας σχέση μέ τόν Χριστό, ΚΥΡΙΩΣ γιατί εμείς είμαστε άξιοι να καταφέρουμε κάτι τέτοιο. Οσο προχωρούμε, προχωρούμε ΚΥΡΙΩΣ διότι Εκείνος θέλει να βαθαίνει την σχέση του μαζί μας. Πώς να τό πώ:  Είναι κάπως σαν τήν σχέση πατέρα-παιδιού: Τό παιδί που πέφτει στά ναρκωτικά, δεν σώζεται ΚΥΡΙΩΣ διότι αυτό τό ίδιο το μπορεί και τό θέλει, αλλά κυρίως διότι οι γονείς του το ανέχονται, το υποστηρίζουν και αγωνίζονται να το βγάλουν από τα ναρκωτικά, ακόμα κι αν εκείνο τούς κλέβει λεφτά για να πάρει την δόση του, ακόμα κι αν τούς χτυπά, τούς βρίζει, τούς αρνείται. Το ξεβάλτωμα από τα ναρκωτικά, δεν είναι τό έπαθλο και η ανταμοιβή ενός επιτυχούς αγώνα, ημών τών ιδίων τών ναρκομανών, αλλα καρπός της ΑΓΑΠΗΣ κάποιων για εμας, οι οποίοι μας υποβαστάζουν και όταν εμεις δεν μπορούμε να δώσουμε κανέναν αγώνα.

  Μέ λίγα λόγια, προχωρούμε μόνο και όσο μας φωτίζει τό Αγιο Πνεύμα για να προχωρήσουμε. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κοινά διαδεδομένη πεποίθηση πώς ο άνθρωπος φτιάχνει την Ιστορία τού εαυτού του και των άλλων. Ναι, έτσι γίνεται, ο άνθρωπος φτιάχνει μόνος του, μαζί με τον διάβολο, την ιστορία του εαυτού του και των άλλων, όταν δεν ζητάει τον Θεό. Γι αυτό τα κάνει σ--τά. Γιατί ο διάβολος, ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΟΠΑΔΟΥΣ, όπως οι πολιτικοί, παρεμβαίνει απρόσκλητος, ενώ ο Θεός ΣΕΒΟΜΕΝΟΣ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ, δεν παρεμβαίνει.  Γι αυτό, σε αυτές τίς περιπτώσεις, υπαρξιακά ο άνθρωπος έχει τα μαύρα του τα χάλια: Δυστυχεί και υποφέρει ακόμα και όταν επιτυγχάνει όσα θέλει. Είναι οι φάσεις των μεγάλων μηδενισμων, όπως λέει ο Θ. Ζιάκας: Ελληνιστική εποχή και σημερινός κόσμος.

  Σέ ιστορικές, όμως, περιόδους, όπου επιζητούμε σχέση με τόν Θεό, εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί εκουσίως οι άνθρωποι παραδίδονται στό θέλημά Του: Όπως παραδιδόμαστε στό θέλημα αυτού ή αυτής που αγαπάμε: Όχι γιατί θέλουμε να είμαστε δούλοι, όχι γιατί παύουμε να έχουμε δική μας θέληση, αλλά γιατί ΑΓΑΠΑΜΕ καί παραχωρούμε τήν πρωτοβουλία των κινήσεων σέ αυτόν ή αυτήν που πιστεύουμε (εμπιστευόμαστε), καί περιμένουμε να πιάσουμε στόν αέρα τήν επιθυμία τού αγαπώμενου προσώπου για να τήν ικανοποιήσουμε..

  Αυτό, ως αριστερός άθεος, δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Γιατί οι άθεοι, δεν πολυαγαπάνε. Η αγάπη τους είναι ασθενική, με πολύ μικρό βελινεκές, ίσως στα μέλη της οικογενείας τους, άντε καί σε λίγους φίλους. Από εκεί και πέρα αρχίζει η επιφύλαξη, η καχυποψία, οι κατηγοριοποιήσεις και η αντιμετώπιση με βάση την σκοπιμότητα: 
Αστός=μετά βδελυγμίας ανεκτός, ελάχιστα κομματικοποιήσιμος 
Μικροαστός: υποκριτικά ανεκτός.
Αγρότης=αντιπαθητικός, αλλά δυνάμει σύμμαχος και κομματικοποιήσιμος. Εκ φύσεως αντιδραστικός
 Καπιταλιστής=εξ ορισμού αντίπαλος, κλπ, κλπ. 
 Εργάτης=εξ ορισμού καλός, όσο ειναι δικός μας. Αλλοιώς, "ταξικός αποστάτης".

  Δείτε τους κουκουέδες, τους αναρχικούς, τούς χρυσαυγίτες: Οργίλοι και καχύποπτοι, πρόσωπα συνεσπασμένα, θα σέ συμπαθήσουν μόνο άμα ευθυγραμμιστείς με την εκάστοτε πολιτική γραμμή. Τόν κακομαθημένο εγωισμό τόν παρουσιάζουν (ασυνείδητα) ως " αγωνιστικότητα". Γεμάτοι κορτιζόνη και αδρεναλίνη (οι ορμόνες τού στρες) .
  Κάθε, μικρή έστω υποστολή του ατομικού και συλλογικού ναρκισσισμού, νοείται ως απώλεια ελευθερίας, ως υποταγή στον εκμεταλλευτή, ως υποδούλωση στόν άλλον.

  Οι κοινωνιολόγοι και οι Ιστορικοί, τα πάνε κάπως καλά στήν ανάλυση περιόδων και πολιτισμών όπου οι άνθρωποι δουλεύουν κυρίως μέ τό διάβολο και ελάχιστα με τόν Θεό:  Διότι εκεί καταλαβαίνουν καλύτερα τους κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή τους κανόνες του εγωισμού, τής συντριπτικής ισχύος έναντι του άλλου, της εγωκεντρικής δύναμης.

  Εκεί που οι κοινωνιολόγοι και οι ιστορικοί σαστίζουν και δεν καταλαβαίνουν και πολλά, είναι οι ιστορικοί περίοδοι και οι πολιτισμοί, όπου οι άνθρωποι καλούν τον Θεό να αναλάβει τά ινία της ατομικής και τής συλλογικής τους ζωής. Δεν καταλαβαίνουν πολλά διότι ως άθεοι οι περισσότεροι, αρνούνται τήν ύπαρξη του κυριότερου συντελεστή της περιόδου που μελετούν. Αυτό συμβαίνει κυρίως με τό Βυζάντιο καί την νεώτερη Ελληνική Ιστορία.