Θεωρητική θεολογική ενασχόληση καί ζωντανός Πνευματικός(=εν Αγίω Πνεύματι) αγώνας

....

Αληθώς Ανέστη, ο Κύριος.

  Γιώργο, πέτα τα όλα τα βιβλία στήν άκρη, και πάψε να ασχολείσαι θεωρητικά, νοητικά με τήν πίστη. Ασχολήσου με την υπαρξιακή σου άνοδο στον Θεό, και με την κάθοδό σου στην μετάνοια και στην ταπείνωση. Δές πώς θα αγαπήσεις μέχρι αυτοθυσία τόν άλλον, ειλικρινά, για να τον αναλάβεις,γιά να πάρεις πάνω σου την ευθύνη του καί  όχι για να λές εγωιστικά πώς ελεείς κάποιον.

  Αν εχεις αποκτήσει παγματική επαφή με τόν Χριστό, αν συνομιλείς κάθε λεπτό μαζί του, αν κάθε πρωί κλαις για τό εγωιστικό σου χάλι (τό τωρινό, όχι για τίς παλιές αμαρτίες που συγχωρήθηκαν, αλλα γι αυτές που επαναλαμβάνεις και για αυτές που δεν ομολόγησες ακόμα στόν πνευματικό σου καί στόν εαυτό σου) και μετανοείς για αυτό, αν αγωνιάς κάθε στιγμη πώς θα ευθυγραμμίσεις τό θέλημά σου με τό θέλημα του Χριστού, αν κάθε λεπτό της ζωής σου διερωτάσαι τι θα έκανε ο Χριστός στήν θέση σου, αν νοιώθεις πώς τό κάθε σου χάρισμα τό έχεις μόνο γιατί εξακολουθεί να σου το δωρίζει ο Θεός καί νοιώθεις μετα δακρύων την δική σου αναξιότητα, αν σου βγαίνει τό «Δόξα Σοι, ο Θεός» με την τρελή χαρά καί το κλάμα που δίνει τό Αγιο Πνεύμα σε αυτόν που βρίσκεται στον δρόμο της μετάνοιας καί της ευχαριστίας, αν αρχίζεις σιγά-σιγά να μην μεριμνάς για τίποτα περιττό αλλά να εμπιστεύεσαι την έκβαση καθημερινών απλών βιοτικών αναγκών στο θαύμα της επίλυσής τους από τον Θεό, τότε έχεις βίωμα Χριστιανού, και τότε καταλαβαίνεις πώς οι νοητικές ασκήσεις των θεωρητικών, κατι προσθέτουν, αλλα πολύ λίγο.

  Οι θεωρητικές αδολεσχίες, βοηθούν αυτούς που έχουν ένα ελάχιστο βιώματος εν Χριστώ Ζωής. Σε εμάς που δεν έχουμε ούτε αυτήν την ελάχιστη κρίσιμη μάζα Πνευματικής ζωής, οι περιπλανήσεις του νού σε θεωρίες ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ τα αναγκαία, πρακτικά-υπαρξιακα βήματα του εν Πνεύματι υπαρξιακού-πνευματικού αγωνα. Αντίθετα, ενισχύουν τον εγωισμό-ναρκισσισμό μας και καθιστούν ακόμα δυσκολότερη την ταπείνωση.  Μας βάζουν σε δαιμονοτρόπες προσωπικές-θεωρητικές αντιπαραθέσεις, όπου η έπαρση και ο εγωισμός μας απομακρύνει ακομα περισσότερο από το βίωμα της καθόδου στην μετάνοια και της εν Χριστώ Αγάπης πρός τον πλησίον συνθεωρητικολογούντα.

  Όταν αποκτήσουμε λίγη, ελάχιστη ζωντανή συνομιλία με τόν Χριστό, τοτε καταλαβαίνουμε πως όλα τα ζητήματα που συνάδουν με το Θέλημά του, λύνονται με φωτισμό, με προσευχή και όχι με νοητικές ασκήσεις. Ετσι εγιναν οι ψαράδες φωστηρες. Όχι διαβάζοντας ανθρώπινες θεωρίες.

  Ξέρεις γιατί σε βασανίζει τόσο η νοητική-θεωρητική-επιλεκτική αγάπη του Αριστοτέλη; Διότι δεν ΕΝΝΟΙΩΣΕΣ πως η αγάπη για την οποία μιλάει ο Χριστός και στην οποία σε καλεί για Εκείνον και για τον πλησιον, δεν είναι η κοσμική αγάπη-φιλία, αλλά είναι κάτι που μπορείς να νοιώσεις                ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, εχει άρρητη βιωματική χροιά, που μόνο όσο θεώνεσαι σταδιακά και κατά Χάριν, μπορείς να νοιώσεις. Είναι ο θείος έρως του Χριστού, είναι τρελή χαρά, είναι σάν την αγωνια του ερωτευμένου να πιάσει στόν αέρα το θέλημα του προσώπου που ερωτεύεται για να τό εκτελέσει, για να ευθυγραμμιστεί με αυτό, πρίν καν το ερρωμένο πρόσωπο του το ζητήσει. Και προϋπόθεση για να κάτσει επάνω σου το Πνεύμα και να την νοιώσεις, είναι η ταπείνωση και η μετάνοια και η μετά δακρύων ευχαριστία.

Οι μαρξιστές έλεγαν «ένα βήμα πραγματικού κινήματος, καλύτερο και από μία ντουζίνα προγράμματα». Το παραφράζω: «Ένα βήμα εν Χρστώ Πνευματικού αγώνα, καλύτερο και από μία ντουζίνα θεολογικά βιβλία»

Δές πώς έγινε θεολόγος ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής. Κατά χάριν Χριστοί πρέπει να γίνουμε. Όχι θεωρητικοί.

Μέ αγάπη

Ο εν Πνεύματι αγωνιζόμενος αμαρτωλός, ΓΠ