Η ιατρικές μου γνώσεις δεν είναι δικές μου.

Όταν μπορούσα και σπούδαζα ιατρική, δώρο έπαιρνα. Γιατί θα μπορούσα να εργάζομαι για το μεροκάματο και να μην είχα την δυνατότητα να σπουδάσω. Κι αυτό το δώρο μου το έδινε κάθε στιγμή ο βαστάζων με Χριστός.

Τό ότι μπορούσα και συγκεντρωνόμουνα και διάβαζα δεν ήταν δική μου δυνατότητα. Τό ότι καθόμουνα στα θρανία και δεν είχα σάρκωμα στα κόκκαλα της λεκάνης, δεν ήταν αυτονόητη κατάσταση. Με βάσταζε Εκείνος και δεν αρρώσταινα. Το ότι χτυπούσε κάθε στιγμή η καρδιά μου, ήτανε δώρο του Χριστού, δεν ήταν αυτονόητη φυσική λειτουργία. Το ότι ανα πάσα στιγμή τα τρισεκατομμύρια κύτταρά μου δεν μεταλλάσσονταν σε καρκινικά, σε Εκείνον οφείλονταν.

Το όποιο χάρισμα εξάσκησης της ιατρικής έχω, δεν ήταν δικό μου. Δώρο του Χριστού ήτανε, με την σαφή επιθυμία του δωρεοδότη μου να το αντιδωρίσω το δώρο Του στα αδέλφια μου που το έχουν ανάγκη, χωρίς να πληρώνουν διόδια στην ιδιοτροπία μου, στην στρυφνότητα μου, στην φιλοχρηματία μου, στην επιδειξιμανία μου, στον ναρκισσισμό μου. Ο εντολοδόχος δωρεολήπτης δεν έχει κανένα δικαίωμα να οικοιοποιείται τό δώρο που έλαβε με εντολή να το δωρίσει παραπέρα, ούτε μπορεί να κοκορεύεται γι αυτό, ούτε να το θεωρεί ιδιοκτησία του που μεγάθυμα και φειδωλά μπορεί να την διαθέτει στούς άλλους με το αζημίωτο. Αλλιώς, είναι ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗΣ, σαν τον ταμία της τράπεζας που αποφασίζει να κρατήσει για τον εαυτό του το μεγαλύτερο μέρος από τα χρήματα που οφείλει να διαχειριστεί.

Ολόδικά μου ήτανε: Ο εγωισμός μου, η κατάκριση για τούς άλλους, πορνεία, μοιχεία, φθόνος, απάτες, επιθυμία φόνου και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της δωρεάς Του, καθώς με βάσταζε κάθε στιγμή επί 50 χρόνια, ενώ εγώ Του κάρφωνα καρφιά στον σταυρό Του, ώστε και 24ωρες προσευχές και μετάνοιες και αγαθοεργίες να φτιάχνω για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου, δεν πρόκειται να μπορέσω να Του ανταποδώσω την οφειλή μου.

Επομένως, δεν έχει καμία λογική η γλοιώδης δοσοληψία του τύπου «Χριστέ μου, κάνε μου εκείνο, και εγώ θα κάνω τό δείνα»

Είναι σαν να μου δίνει κάθε μέρα 100, και εγώ να παζαρεύω να μου δώσει 110, με την υπόσχεση να του ανταποδώσω 5.

Είμαι, λοιπόν, ένας μεγάλος ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ. Τελευταία, με την δική Του Χάρι, το συνειδητοποίησα. Είμαι ένας αχάριστος ευεργετηθείς και εσαεί ευεργετούμενος.

Λίγο φιλότιμο να είχα, θα έλεγα: «Χριστέ μου, συνθλίβομαι κάτω από το βάρος των δώρων Σου, αλλα και από το μέγεθος της αχαριστίας μου. Το μόνο που θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου, είναι να υπηρετώ το Αγιο θέλημά Σου: Να σε αγαπήσω με όλη μου την δύναμή και να αγαπήσω και τον πλησίον μου σαν να είναι ο εαυτός μου. Θέλω να είμαι δούλος στην Αγάπη Σου, γιατι Εσύ σταυρώθηκες για μένα».

Επειδή η γαϊδουροσύνη μου δεν διαθέτει το απαραίτητο φιλότιμο αφ εαυτής, παρακαλώ στην προσευχή μου τον Χριστό να μου το δώσει εκείνος.

Γιατι τα καλά από Αυτόν έρχονται και είναι Χάρες.

Τώρα πιά το κατάλαβα καλά: Για τίποτα δεν μπορώ να περηφανεύομαι, γιατί όλα αυτά για τα οποία φαίνεται πως θα μπορούσε κάποιος να υπερηφανευτεί, είναι άνωθεν δωρεές. Καί κανείς δεν έχει δικαίωμα να υπερηφανεύεται για κάτι που δεν είναι δικό του. Ούτε για την εξυπνάδα του, ούτε για την καπατσοσύνη του, ούτε για τις γνώσεις του, ούτε για τον κόπο που κατεβαλε για να τις αποκτήσει, ούτε για το στάτους του ούτε για την θέση του.

Όλα είναι δώρα Του. 

Νισάφι, πιά, ένθεα και άθεα αδέλφια μου. Λίγο φιλότιμο δεν θα μας έβλαπτε.

Πήγα σήμερα να πω την νοερά προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και μετά σκέφτηκα: Ε πόσο ακόμα θέλεις να σε ελεήσει. Έλεος πιά αχάριστε, μια ζωή σε ελεεί. Εκείνος είναι ο ριγμένος στην σχέση Του με εσένα. Εσύ πρέπει επιτέλους να τον ευσπλαχνισθείς. Εκείνος σε ευσπλαχνίζεται από πολύ πρωτού να γεννηθείς, όταν προ γενέσεως κόσμου η άκτιστη βούλησή Του απεφάσισε να σε φέρει από την ανυπαρξία στην ζωή, για να μην πεθάνεις ποτέ και για να μοιρασθεί την Ζωή Του μαζί σου. Να σε κάνη Θεό, κατά Χάριν.

Ελεος, πιά αχάριστε, έλεος. Εχει και η αγνωμοσύνη τα όριά της.