Η Ερμηνεία του Ονείρου μου και στοιχεία εν Χριστώ ιατρικής

Τα τελευταία, ίσως έξι, χρόνια, χρόνια «μαλακής» αθεΐας, δύο με τρείς φορές τον Χρόνο έβλεπα το εξής όνειρο:

Πλησιάζω το παλαιό κτήριο της Ιατρικής του ΑΠΘ, για να ψάξω την έδρα των ..Θρησκευτικών («Φυσικά» η ιατρική δεν έχει μάθημα θρησκευτικών..): Είναι το τελευταίο μάθημα που πρέπει να δώσω για να πάρω το πτυχίο.
Με διακατέχει μία έντονη αγωνία: Μα πώς ασκώ 23 χρόνια την ιατρική χωρίς να έχω πάρει το πτυχίο;
Ψάχνω, μα αδυνατώ να βρω τα γραφεία τής έδρας , ούτε βρίσκω κάποιον πίνακα ανακοινώσεων με την ημερομηνία εξέτασης στο μάθημα ώστε να προσέλθω, να εξεταστώ και να πάρω το πτυχίο.

Την τελευταία φορά πού ξαναείδα το όνειρο, πέρσι το Φθινόπωρο, αυτό εξελίχθηκε: Σε μια στριφογυριστή σκάλα, κάπου προς τα κάτω, μακριά από μένα, η πόρτα της έδρας των Θρησκευτικών.

Προχθές, μετά την πρωινή προσευχή, μού ήλθε σαν γαλήνια έκλαμψη η ερμηνεία του ονείρου μου: ΙΑΤΡΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΞΑΣΚΕΙΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗ

Τον τελευταίο μήνα, χωρίς να θυμάμαι το όνειρο, κατέληξα, με την βοήθεια της Θείας Χάριτος, στο συμπέρασμα πώς η ιατρική, χωρίς αίσθηση ζωής αιωνίου από πλευράς τουλάχιστον του Ιατρού είναι λειψή ιατρική:

1. Ο Γιατρός πού δεν κατανοεί πώς το άγχος της καθημερινής μέριμνας (αγωνία κτήσης-φόβος απώλειας κτηθέντος) βρίσκεται πίσω από την νοσογένεση, αναγκαστικά θα είναι ολίγον ή και πολύ αναποτελεσματικός.
2. Ο Γιατρός πού δεν καταλαβαίνει πώς μεγάλο μέρος του καθημερινού στρές προέρχεται από την άμυνα και την επίθεση του εγωισμού μας (δευτερογενή ναρκισσισμό τον λέει η ψυχολογία), αναγκαστικά θα αντιμετωπίζει τό σύμπτωμα και όχι την αιτία.
3. Ακόμα και αν αντιλαμβάνεται τα παραπάνω ο ιατρός, θα στέκει αμήχανος μπροστά σε αυτά, ΔΙΟΤΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ. Ακόμα και η ψυχιατρική, ενώ μπορεί να εντοπίσει αιτίες στο υποσυνείδητο, ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ.
4. Εδώ, τώρα έρχεται τό αναγκαίο δύσκολο άλμα: Αν ο γιατρός βρει Θεό, αντιλαμβάνεται πώς η αρρώστια είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό:
α) Ο νους, αντλούσε χαρά, νόημα πληρότητα και άφατη ικανοποίηση στήν θέα του Θεού, πριν από την επιλογή μας της απομάκρυνσης από Αυτόν.Τότε δούλευε το σύνολο του εγκεφάλου μπροστά στην θέασή Του. Τώρα, οι νευροβιολόγοι λένε ότι δουλεύει ένα μικρό ποσοστό και δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι χρησίμευε το αχρησιμοποίητο.
β) Μετά την απομάκρυνσή μας από τόν Θεό, ο εγκέφαλός μας αναζήτησε τήν χαμένη χαρά και πληρότητα, στο υλικό των αισθήσεων. Και επειδή αυτές ποτέ δεν μπορούν να του παρέχουν το μέγεθος της χαμένης χαράς, εγκλωβιζόμαστε στον φαύλο κύκλο της ατέρμονης και απελπισμένης αναζήτησης ηδονής μέσα από αυτές. Δεν φταίνε οι αισθήσεις. Φταίει ο τρόπος χρήσης τους από τον νουν. Συχνά αυτός ο φαύλος κύκλος καταλήγει σε πλήρη υποδούλωση του νου στην ηδονοθηρία: Βουλιμία, σεξομανία, νοσηρή και απελπισμένη καί διαρκώς απογοητεύουσα αναζήτηση μουσικών ακουσμάτων, γεύσεων, τοπίων, ακραίων εμπειριών, διαφημιζομένων προϊόντων, κλπ
γ) Αυτό τό αίσθημα του διαρκώς ανικανοποίητου, καί το διαρκές στρές-φόβος-αγωνία πώς πάλι δεν θα βρω νόημα με αυτό που επιδιώκω, άντε να γαντζωθώ στην λίγη χαρά που βρήκα και αμάν να μην την χάσω. ισοδυναμεί με ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΧΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΕΝΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ που κατανοείται ως οριστικό τέλος.

Η θεραπεία αρχίζει να αχνοφαίνεται όταν ο Γιατρός καταλάβει, πώς η σωτηρία του ιδίου και του αρρώστου ξεκινά ΟΤΑΝ Ο ΝΟΥΣ ΞΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τότε η ζωή ξαναβρίσκει τό φυσικό της νόημα, αυτό για το οποίο έχει κατασκευασθεί ο εγκέφαλός μας, αυτό που δεν τον αρρωσταίνει, ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ. Και αρχίζουν να απομακρύνονται οι συνέπειες της παρά φύσιν ζωής. Τότε η σκέψη, οι επιθυμίες, οι αισθήσεις, αποκτούν άλλον προσανατολισμό και δεν βραχυκυκλώνουν τον εγκέφαλο. Τότε παύει η νοσογένεση και ο άνθρωπος ΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. Καί όταν πεισθεί πώς ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ αλλά αλλάζει κατάσταση, έτσι , γιατί τό υποσχέθηκε από αγάπη ο Θεός, (καί τό πραγμάτωσε μέ τήν Ανάσταση του σώματος του Χριστού), ενώ τίποτα δεν Τον υποχρέωνε να τό κάνει, ΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΚΤΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΖΩΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ. Δηλαδή; Δηλαδή ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.
Έ άντε να ξαναρωτήσει στα σοβαρά αυτός πλέον… Και όταν έρθει η φυσική φθορά, θα την υπομείνει με ελπίδα, πληρότητα και χαρά ακόμα, διότι ξέρει πώς μπροστά είναι τό καλύτερο (με μερικές προϋποθέσεις βέβαια, που και αυτές μας τις είπε ο Χριστός).
Σέ αυτά, λοιπόν, είχα καταλήξει, όταν η Θείς Χάρις του Αγίου Πνεύματος, μου παρείχε την ερμηνεία του ονείρου μου, που προφανώς Αυτό μου εδώριζε ταπεινα και με αγάπη τόσα χρόνια, λέγοντάς μου αυτό πού εγώ, τότε, δεν καταλάβαινα: Ιατρική χωρίς Θεό, είναι λειψή Ιατρική.

Πατέρα μας, Χριστέ μας, Αγιό μας Πνεύμα, Σας ευχαριστώ γιά τίς συνεχείς σας δωρεές προς την αθλιότητά μου. Αυτή και μόνον η ενέργειά σας, καταδεικνύει τήν άφατη, ασύλληπτη ΑΓΑΠΗ Σας για τούς ανθρώπους…
Αφού φτάσατε στο σημείο να αγαπάτε και να ελεείτε έμεναν, έναν άθλιο που την Χριστοπαναγία την είχε ψωμοτύρι…

Χριστέ μου, Σέ σταύρωνα καθημερινά, και εσύ στεκόσουν και μού έλεγες: Σταύρωσέ Με αδελφέ, γιατί εγώ είμαι σκέτη Αγάπη γιά σένα..
Σταύρωνέ Με καθημερινά, αν είναι κάποτε να δεις τό Φως.
Σταύρωνέ με καθημερινά, γιατί εγώ δεν ήλθα να σε κρίνω, αλλιώς θα σε σταύρωνα Εγώ.
Σταύρωνέ με καθημερινά, παιδί Μου, γιατί εγώ σε αγαπάω ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, γατί ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ, γιά να γίνεις κατά Χάριν Μου σαν καί Εμένα, γιατί ΕΤΣΙ ΖΩ ΚΙ ΕΓΩ: Ως Πατέρας αγαπώ άνευ όρων τόν Υιό και τό Πνεύμα, ως Υιός αγαπώ άνευ όρων τόν Πατέρα και το Πνεύμα, και ως Πνεύμα αγαπώ άνευ όρων τόν Πατέρα καί τόν Υιό.
Καί αν κάποιοι Με εμφανίζουν ως γεροπαράξενο τιμωρό, απλώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ πλανεμένο Μου παιδί…